9 januari 2008
Jeetje, het leek wel een winterslaap en een eeuwigheid geleden dat Oegstgeestigheid op het menu stond. Na het jaaroverzicht was er een soort winterstop, en dat was best wel fijn. Toch is er best veel gebeurd tussen de recepties door. Er is zelfs geschaatst in december. Lekker buiten op het ijs. Dat is weer eens iets anders dan televisie kijken. Toch vreemd eigenlijk. Heel veel mensen hebben een zittend beroep, en kijken de gehele werkdag naar een computerscherm. Hoe komt het toch dat diezelfde mensen ’s avonds ook nog eens zittend naar een televisiescherm kijken. Oké, die schermen worden steeds beter. Maar bovenal groter. Ook computerschermen worden steeds groter. Toch proberen de fabrikanten ons steeds meer af te zonderen van anderen, door ook kleine schermen te produceren. Het afbeeldende vermogen van een mobiele telefoon is tegenwoordig zo goed, dat je er televisie op kunt kijken. Ik vraag mij af wie daar op zit te wachten.
Toch is er een beweging gaande die mensen weer bij elkaar brengt. Omdat we grotere televisies kopen, hebben we ook grotere meubels nodig en moeten er nieuwe kabelaansluitingen worden aangelegd. Daar heb je materiaal voor nodig. Blijkbaar hebben veel mensen de wintervakantie aangegrepen om te gaan verbouwen, want afgelopen weken was het bijzonder druk bij de bouwmarkten. Zaterdag was het zo druk bij de Gamma, dat er nauwelijks een parkeerplaats vrij was. En zo treffen wij elkaar weer, en houden wij elkaar op de hoogte van de veranderingen in elkaars huis. De een maakt zelf een eettafel, en het hele gezin werkt mee. Een ander maakt van een zolder een slaapkamer, en weer iemand anders is het hele huis aan het verbouwen. Zucht, we hebben ook nog eens visite met de Kerst, mompelt een jonge vader die met een paar kinderen warme chocolade staat te drinken bij een winterse kraam in de Gamma. Ze hadden zelfs snert. Moet je alweer naar de Gamma, vroeg de vrouw thuis. Ja, ik ben nog wat vergeten.
Wil van Elk
16 januari 2008
Eigenlijk gedragen wij mensen ons als dieren. (Daar heb je hem weer met zijn dieren.) Als je een aantal ganzen bij elkaar zet, is er altijd een die op de omgeving let. Zo heeft elke ‘kudde’ een oppasser, meestal een van de eigen soort. Wij mensen hebben die ook, al dan niet in uniform, en dat is soms maar goed ook. Zo reed ik vorige week met de auto naar mijn werk, ja, ik heb ook zo mijn slappe dagen waarop ik totaal niet ben gemotiveerd om te fietsen, en zag een overstekende fietser afremmende gebaren maken. Een stukje verder stond de politie de snelheid van de auto’s te controleren. Maar door de oplettendheid van oppassers, valt er soms niets te bekeuren.
In het weekend reden we met de auto op de A44 richting Amsterdam. Voor een bult, waar de weg over de nieuw aangelegde HSL (wanneer rijdt er nou eindelijk eens een trein over die rails?) heen gaat, maande een tegenligger om de snelheid te matigen. Al gas terugnemend dacht ik nog dat dit wel een heel gemene plek was om te controleren, toen er plotseling stilstaande auto’s opdoemden. Direct volgde het geluid van piepende banden van in paniek vol in de remmen gaande auto’s. Dat scheelde niet veel, dankzij de ‘oppasser’. Een moment van onoplettendheid was blijkbaar de oorzaak van het slippen van een auto, die met zijn neus tegen de rijrichting in langs de vangrail stond geparkeerd. Er stonden nog enkele andere auto’s bij. Het had een vreselijke kettingbotsing kunnen worden, maar de ‘oppasser’ voorkwam dat. Toen ik maandag een groepje jongeren bij de bushalte zag staan, schrok ik op toen twee daarvan elkaar loeihard tegen de schenen trapte. Ook zij kunnen blijkbaar niet zonder oppasser.
Wil van Elk
23 januari 2008
Voor het algemeen nut geeft de gemeente een boel geld uit. Ergens heb ik het gevoel dat ik een van de sponsoren ben die dat financieren. Dus als er dan iets mankeert aan een van de zichtbare verschijnselen, dan vertel ik de service afdeling van de gemeente wat er mis is. Binnen korte tijd wordt dat gemelde mankement vakkundig gerepareerd. Als defecten ontstaan door vernielingen, heb ik een beetje het gevoel dat ze aan mijn spullen zitten. Boos worden heeft echter geen zin, want de vernielingen gaan gewoon door. Zo brandde er onlangs een speeltoestel in de Morsebel af. Aangezien ik het idee heb dat het niet komt doordat kleine kinderen daar met vuur aan het spelen waren, denk ik dat het moedwillig is aangestoken. Om dit weer te herstellen, kost veel geld. Gemeenschapsgeld. Geld van ons.
Ik snap ook niet waarom sommige jeugdige dorpsgenoten menen te moeten slopen, vernielen, of de omgeving waarin ze vertoeven ernstig moeten vervuilen. Op een bepaald moment zal de omgeving in opstand komen, en ze wegjagen van die plek. Dan krijg je weer met opstandigheid te maken van jeugdige lieden die zich niet graag laten wegsturen. Maar als die jeugd die omgeving heel houdt, zich redelijk gedraagt en de boel netjes houdt, tsja, waarom zou je ze dan wegsturen?Als een soort piraat de boel platbranden, voordat je een plek verlaat, wordt al eeuwen niet meer gedaan. Of zouden er dan toch weer Vikingen toeslaan in Oegstgeest?
Wil van Elk
30 januari 2008
Dit weekend zat ik met mijn neus tegen de ruit. Ik heb geen gier gezien. Geen enkele roofvogel te bekennen. Zelfs geen mus, dat toch een heel kleine rover is. Toch komt de huismus nog steeds het meeste voor in Nederland, en daarmee ongetwijfeld ook in Oegstgeest. Maar er was tijdens het afgelopen weekend nauwelijks gevogelte in mijn tuin waar te nemen. Wellicht waren die naar tuinen gegaan waar mensen meededen aan de nationale vogelteldag. Maar goed dat ik niet heb meegedaan. Ik heb slechts een tortelduif gezien, die verschrikt opvloog toen ik iets in de vuilnisbak gooide. Eigenlijk moet ik zeggen, vuilcontainer.
Oegstgeest is aan het veranderen. Oude bedrijven worden tot aan de grond toe afgebroken, om plaats te maken voor een nieuw pand. Aan de Apollolaan, waar de Mariaschool is gesloopt, gaat de bouw van flatgebouwen voorspoedig. Naast Duinzicht aan de Rhijngeesterstraatweg verrijst straks een nieuw garagebedrijf. Een stukje verder, voorbij de Willibrord rotonde, zal de volgende garage verdwijnen, om ongetwijfeld ruimte te bieden aan prachtige appartementen. Ik hoop wel dat de eventuele toekomstige bewoners, want je weet maar nooit of het doorgaat, zich realiseren dat zij tegenover de nog enige bruine kroeg in Oegstgeest gaan wonen. Daar kan namelijk nog wel eens muziekgeluid uit komen en als zij daarover gaan klagen, is het snel afgelopen met live muziek in die gelegenheid. Of is het al zover, en is dat de reden dat er nog slechts vier keer per jaar een jazzformatie optreedt? Ik heb daar zo mijn ideeën over. Een daarvan zou kunnen zijn, dat de Oegstgeester ondernemers de handen ineen slaan, en het risico delen. Je hebt dan slechts dertien ondernemers nodig, om iedere week een band te laten optreden. De Gouwe Butler zorgt wel voor de drank. In Leiden hebben ze al zoiets, maar dan geconcentreerd in één week, de jazzweek.
Wil van Elk
6 februari 2008
Als je oude foto’s bekijkt van Oegstgeest, zie je vaak heel leuke afbeeldingen van hoe in Oegstgeest werd geleefd en gewoond. Veel van die kleine woningen uit vroeger tijd zijn gesloopt, en hebben plaats gemaakt voor prachtige panden die niet alleen mooier en groter zijn, maar ook leefbaar en toetsbaar aan moderne eisen. Ik ben benieuwd of daar over honderd jaar nog iets van over is, of herkenbaar. Sommige dorpsgenoten hebben daar een oplossing voor gevonden: gewoon conserveren. Dat mogen zij blijkbaar doen, bepalen wat er wel en wat er niet weg mag. Ze gaan daar erg ver in, en dwingen jou om uit te voeren wat zij mooi, praktisch of veilig achten. Wil je prachtige boogschuttingen? Geen probleem. Je mag dat zelf beslissen. Behalve als je op de hoek woont. Dan gelden er ineens andere regels. Die oude draaitafel van zolder halen, stof er vanaf blazen, en dat ene nummer van André van Duin draaien: ‘Nee, nou wordt ie mooi!’ Maar niet door boogschuttingen op de hoek, want dat mag niet.
Je hebt met jouw bouwaanvraag mooi pech als je een (af-)keurcommissie treft met een beperkte of andere zienswijze. Vooral als er een paar jaar later een nieuwe commissie is aangesteld die jouw buren wel dat gunnen, wat jou werd geweigerd. Zo zijn er al heel veel onpraktische dakkapellen geplaatst en mooie afgewezen. Om zo weinig mogelijk huizen van aanzicht te veranderen, werden van die platte kantelramen geadviseerd, tot groot verdriet van de bewoners. Maar er zijn ook mensen die de meest onmogelijke en onooglijke verbouwingen willen, en die moeten blijkbaar worden afgeremd. Maar in de ogen van velen, vooral gedupeerden, krijgen juist zij wel hun zin. Het leven is hard.
Wil van Elk
13 februari 2008
Er wonen in Oegstgeest mensen die kunnen lezen. Hen valt het dan ook op dat straatnaambordjes soms niet kloppen. Een goed voorbeeld is bij de Lathyruslaan, tenminste volgens het bord aan de ene kant van de laan, want kom je van de ander kant, dan wordt het Lathijruslaan genoemd. Oplettende lezers viel het ook op dat je bij de tijdelijke verkeersborden bij de afrit van de A44 bij de Sikkens, je richting Oestgeest-Noord gaat. Een spraakverwarring die wel vaker voorkomt. Knap dat de meeste Tom-Tom’s daar geen moeite mee lijken te hebben. De automobilist zal het overigens nauwelijks opvallen dat de elektronische stem, al dan niet van een beroemdheid, Oestgeest zegt, of Oegstgeest. Als hij het maar op tijd hoort, zodat de afslag niet wordt gemist. En hoor je op de eindbestemming de stem zeggen: “U bent gearriveerd op de lat-hij rus-laan”, dan kom je in ieder geval vrolijk aan!
Je kunt je afvragen of je met dergelijke zaken energie moet verspillen, terwijl je nauwelijks tijd over hebt. Hoewel de Nuon energie verkoopt, vertelt ook dat bedrijf de burger om geen energie te verspillen. Al was het maar om de uitstoot van CO2 te verminderen. Zou die boodschap ook aankomen bij winkelcentra? Sommige boze stemmen beweren dat de feestdagen al lang voorbij zijn. Zij ervaren het blijkbaar niet als een gezellig verlicht winkelcentrum, maar zien alleen de energierekening. Maar het leukste deze week zijn wel de bushaltes! De paal met het haltebord staat nu midden op het voetpad! Te dicht langs de kant van de weg was blijkbaar niet wenselijk. Je zou dan kunnen bedenken om die bijvoorbeeld tegen het plantsoen te plaatsen. Maar nee hoor, iets meer dan een halve meter van de weg af, is ver genoeg. Het was toch Oegstgeest zonder obstakels? Of wonen we toch in Oestgeest en zijn er nieuwe regels?
Wil van Elk
20 februari 2008
Ik ben heel blij dat de koningin naar Oegstgeest komt om Corpus te openen. Ik denk dat Hare Majesteit ook wel eens ‘kijkoperatie’ zonder verdoving wil bijwonen. Want zo mag je straks de reis door de inwendige mens wel noemen. Het publiek krijgt in het unieke gebouw alleen maar gezonde dingen voorgeschoteld. Als je straks samen met een gigantisch broodje kaas door het maag-darm theater reist, wordt jouw kijk op het leven ongetwijfeld anders.
Nu de koningin komt, wordt hoogst waarschijnlijk de toegangsweg goed onder handen genomen. Want modder zal op de strak gewassen hofauto niet spatten. Dat komt mooi uit, want er gaat niets boven een schoon wegdek als je er met de fiets oversteekt. Wellicht dat de maanden lang durende reparatie van de straatlantaarns aan de kant van de universiteit nu eindelijk eens wordt afgerond. Het is daar al maanden gevaarlijk donker.
Volgende week ga ik eens de hondenroute volgen. Ik een hond? Nee joh. Maar er gaan weer de wildste verhalen over wantoestanden. Wandelaars langs een bepaald stuk langs het kanaal zijn hun leven niet zeker door fietsers die over het voetpad scheuren. Hondenbezitters worden weggekeken, in de hoop dat ze hun hond los laten lopen langs de Kennedylaan, waar ze grote kans lopen om te worden aangereden. Sommige mensen schijnen troep langs de route te dumpen, en er staan geen bakken met plastic hondenpoepzakjes, laat staan een bak om de volle zakken te dumpen. Want iedere hondenbezitter heeft toch zakjes bij zich, toch? Hoe zouden ze dat doen als de hond aan de dunne is?
Wil van Elk
27 februari 2008
Als je parkeert in de De Kempenaerstraat, in het gedeelte richting de Warmonderweg, dan kon je bij het inparkeren wel eens een onheilspelend gekraak horen. Vlak bij de trottoirrand staat namelijk een fietsklem, die je bij het achteruitrijden makkelijk over het hoofd ziet. Met het gevolg dat de auto een flinke beschadiging kan hebben opgelopen. De buurman aan de overkant ziet regelmatig dat die fietsklem er bijna wordt uitgereden. De klem krijgt soms zo’n tik dat hij verbuigt en met tegel en al uit de grond wordt gelicht, samen met de tegel ernaast. Soms is hij zodanig verbogen dat hij moet worden vervangen. En het sadistische is, dat de nieuwe klem weer op dezelfde plaats de grond in gaat. Ik miste hem het afgelopen weekend op een haar na, omdat ik nog een flink stuk van de trottoirband af parkeerde. Het is te hopen dat bij de herinrichting de ontwerper rekening houdt met het feit dat auto’s ook ruimte nodig hebben op het trottoir, omdat ze voor en achter de wielen nog een stuk blik hebben.
Wat goed hè, die brandweeractie van vorige week in het andere gedeelte van de De Kempenaerstraat. Het is in deze tijd een heel gedoe om op tijd te komen, en de ‘jongens’ en ‘meisjes’ van de brandweer hadden het toch weer mooi voor elkaar, en konden erger voorkomen. Dat gedeelte van Oegstgeest is nog redelijk vlak, maar met al die hinderlijke bobbels in sommige straten, is het ondoenlijk om op tijd bij een brandmelding te zijn. Ik hoef de statistieken niet te zien; het is namelijk in sommige wijken onmogelijk om snel ter plaatse te kunnen zijn. Vervelend als jij daar woont en de brandweer snel nodig hebt. Of een ambulance. Dat kon wel eens het verschil uitmaken tussen leven en dood. Maar ja, de creatieve ontwerpers hebben juist de opdracht gekregen om de snelheid er drastisch uit te halen, om de wijk veiliger te maken. Wellicht dat de balans uiteindelijk minder slachtoffers aangeeft.
Wil van Elk
5 maart 2008
Ik wil graag minder uren werken, maar dat mag niet van mijn baas. Dat is de huidige stelling op de website van de Postbank. Met het kiezen van ja, nee, niet van toepassing, kun je de stelling beantwoorden. Waarschijnlijk is het de bedoeling om aan te geven dat er bazen zijn die dat niet toestaan. Want ik werk bij een bedrijf waar het wel mag. Sterker nog, ik werk al een paar uren minder. Maar als je wel mag van de baas, maar je wilt niet minder werken? Of ja, ik wil graag minder werken, en mag wel van de baas? Moet je dan nee invullen? Of niet van toepassing? Ik zou eigenlijk wel helemaal willen stoppen. Gewoon met de VUT. Maar daar ben ik nog te jong voor.
Stel je voor. Je krijgt ongeveer zeventig procent van je salaris, en je hoeft er niets voor te doen. Na een tijdje heb je dat niets doen wel gezien, en zoek je een leuk bijbaantje. Ik weet er wel een: beheerder van het Groot Proffijt. Een drukkere baan is er in Oegstgeest niet te vinden. Je moet alles goed voor elkaar hebben. De huur moet op tijd worden betaald, want de gemeente heeft blijkbaar weinig geld over voor jeugd- en buurtwerk. Althans, het mag liever niks kosten. Je moet conciërge zijn, boekingsagent, beheerder van het gebouw en de agenda. De deur moet namelijk uitnodigend open staan voor de huurders, maar gesloten zijn voor mensen die er niets hebben te zoeken. Je moet goed kunnen koffiezetten, thee kunnen inschenken en genoeg koekjes in huis hebben. Als je goed kunt delegeren, kun je dat allemaal uitbesteden; Snackbar Het Haasje is immers expert op dat gebied. Je moet goede communicatievaardigheden hebben om met alle verenigingen goede afspraken te kunnen maken. Het streven is om iedereen een platform te bieden voor allerlei leuke activiteiten. Als je goed met licht en geluid kunt omgaan, valt daar ook nog het een en ander te regelen. Kortom, een wereldbaan. Waarom ik niet solliciteer? Er is geen Groot Proffijt meer in Oegstgeest. Gelukkig onderhoudt de Plantsoenendienst de omgeving nog wel.
Wil van Elk
12 maart 2008
Het is inmiddels alweer een weekje geleden dat ik op de fiets naar mijn werk flink in de remmen kneep. Het was ter hoogte van het Bos van Wijckerslooth. Ik was net gepasseerd door een auto en op de weg lag een vrouwtjes eend met haar snavel plat op het dek. Een drama dat zich amper voor mijn ogen voltrok. Ze bewoog nog, dus leek het mij het beste dat ik haar snel van de weg af zou halen, voordat ze door een auto platgereden zou worden. Maar toen ik haar wilde oppakken, vloog ze in paniek op, en verdween in de sloot aan de overkant. De woerd die al die tijd zenuwachtig en zichtbaar radeloos op het trottoir stond te snateren, vloog haar snel achterna. Ze hadden duidelijk de lente in de kop, en hadden nauwelijks oog voor de omgeving. En ze zijn niet de enige, want overal is de paringsdrift losgebarsten.
De twee eenden op de Rhijngeesterstraatweg hebben helaas niet lang kunnen genieten van hun liefdesspel. Je kunt alleen maar gissen naar wat er werkelijk is gebeurd. Maar de bewijzen liegen niet. Beide eenden zijn vermoedelijk op het hoogtepunt van hun natuurdrift overreden. Beiden zijn niet meer dan meerdere pakketjes veren die een paar meter van elkaar verspreid liggen op het koude asfalt. Het moet een vreselijke klap geweest zijn. Ze waren vermoedelijk op slag dood. En het verkeer? Dat raast gewoon door, onverschillig voor het drama dat zich op die plek afspeelde.
Wil van Elk
19 maart 2008
Mooi. Heel mooi zijn de lange rijen met auto’s die in de ochtend- en avondspits aan de rand van Oegstgeest geduldig wachten totdat ze de snelweg op kunnen. De kwaliteit van ons wagenpark is de laatste jaren behoorlijk toegenomen, dus er staan fraaie exemplaren bij, al dan niet eigendom van een leasebedrijf. De chauffeurs daarvan gaan naar het werk, of naar huis. De verkeers regel installaties, stoplichten in de volksmond, kunnen die drukte onmogelijk aan, dus lange wachttijden in de file. Maar daar zijn files voor. Nu wil het geval dat in onze regio heel veel nieuwbouw wordt gepleegd. En dat is nog lang niet klaar. Er komen zelfs grote bedrijven bij, die veel werknemers aantrekken uit andere plaatsen. Kijk maar naar het schitterende gebouw Corpus, waar veel van wordt verwacht. Vooral bezoekers, want die zullen de boel draaiende moeten houden. En dat laatste gaat ongetwijfeld lukken, want de eerste indrukken van het imposante gebouw beloven veel. Toen vorige week de koningin het gebouw kwam openen, liep het verkeer op de Rhijngeesterstraatweg en op de Wassenaarseweg voor even hopeloos vast. Gelukkig konden bezoekers vanaf een parkeerterrein met taxibusjes naar het gebouw worden gebracht. Maar in de toekomst komen de massaal toestromende bezoekers per eigen auto, en dan neemt de verkeersdrukte behoorlijk toe. Bewoners aan de Rhijngeesterstraatweg maken zich daarover ernstig zorgen, vooral omdat een wegwijzer het verkeer door hun straat de weg wijst.
Aan de andere kant van het dorp is wellicht het grootste knelpunt. Daar staat het verkeer iedere dag hopeloos vast bij het Postviaduct. Na al die jaren werken de verkeerslichten daar nog steeds op een rare manier, waardoor lange wachtrijen ontstaan, zelf bij groen licht. Je ziet dat er slechts enkele auto’s kunnen voorsorteren, en toch staat dat licht op rood! Dat andere groene licht een paar meters eerder verliest daardoor zijn nut. Echt lachen, behalve als je moet wachten natuurlijk. Maar straks wordt het nog erger. Dan komen er nog veel meer auto’s bij. Teylingereind wil uitbreiden en de toegang verplaatsen naar het kruispunt bij de inrit van de Klinkenbergerplas. Justitie wil ook nog eens op het voormalige MEOB-terrein een huis van bewaring bouwen van driehonderd plaatsen. Daarvoor is veel personeel nodig, en die komen vrijwel allemaal van buiten de gemeente. Wij hebben deze werkgelegenheid immers niet nodig. Vijfhonderd man personeel van de marine konden verhuizen naar Den Helder. Maar dat kan niet voor een gevangenis, dat zou voor bezoekers echt te ver weg zijn, maar blijkbaar niet voor het voormalige MEOB-personeel. Wie heeft er nou straf?
Wil van Elk
26 maart 2008
Het Ministerie van Justitie is lekker bezig. De arrogantie waarmee ze een klein gedeelte van de samenleving proberen te regulieren, gaat ten koste van de totale lokale samenleving. Erger nog, de hele regio gaat hiervoor boeten! Manege weg, en vijfhonderd mensen per week die niet meer kunnen paardrijden! Een helaas te vroeg overleden vriend gebruikte ooit wijze woorden, die ik bij deze graag hergebruik: Ze zijn niet over een paard getild, maar over een hele manege! Je kunt je afvragen wie hier nu moet boeten.
Dit geldt ook een beetje voor het MEOB-terrein. Ook daar zorgt gemakzucht ervoor dat mooie plannen van de lokale overheden van de tafel worden geveegd door een centrale overheid. De reden voor het landjepik zijn nog wel te begrijpen. Ze hebben het land al, er staat helemaal niks op, en er rijdt regelmatig openbaar vervoer. Voor justitie de drie belangrijkste ingrediënten om een gevangenis te bouwen. Dat je de boel lokaal op zijn kop zet, is blijkbaar niet boeiend.
Alleen de reden hoe alles in gang is gezet, is volgens mij belangrijk. De brand op Schiphol. Een brandend peukje. Daardoor zijn de regels zo erg aangescherpt, dat er bijna niets meer in Nederland deugt. Een fenomeen dat zich al eerder voordeed in ons land. Maar eigenlijk is er in dit geval slechts één maatregel te verzinnen om een dergelijke ramp te voorkomen. Heel simpel eigenlijk. Gevangenen mogen niet meer roken binnen! Geef ze gewoon dezelfde straf als de werkende burgers. Dezelfde straf die cafébezoekers krijgen. Verboden te roken. Laat die gevangenis in Oegstgeest maar zitten, in plaats van de boeven.
Wil van Elk
2 april 2008
Ik heb voorlopig mijn buik vol van het MEOB-terrein. Ik heb er 28 jaar gewerkt bij het mooiste bedrijf ter wereld, totdat een staatssecretaris dit onmogelijk maakte en mij deed uitzien naar een ander wereldbedrijf. Nu is er weer een staatssecretaris in de pot aan het roeren. Je zou haast denken dat ze het er om doen. Ik hoop van harte dat er binnenkort een positief bericht komt, want vanaf de eerste activiteiten in 1939, is er niets dan rampspoed over dit terrein uitgeroepen. Misschien moeten we het gewoon kraken, zoals in 1945?
Zijn andere onderwerpen dan wel leuk om te behandelen, zoals het winkelcentrum aan de Lange Voort? Zo te horen niet. Hoewel een eerste indruk wel anders doet vermoeden. Afgelopen zaterdag was er een rommelmarkt op het winkelcentrum. Breed uitgemeten met een kostbare reclamecampagne, van tenminste twee raambiljetten, kwam er bijna geen publiek op af. Leuk voor de kraamhuurders, waarvan sommige de 25 euro huur er niet of nauwelijks uit hebben gehaald. Bij een volgende rommelmarkt zou je die deelnemers gratis een kraam moeten geven, als ze tenminste nog willen!
Eigenlijk zou je kramen moeten hebben in de stijl van een biljarttafel die je naar believen kan laten zakken in de grond, zoals vroeger de Roode Leeuw had. Een simpele meldplicht bij de gemeente dat je jouw product aan de man wilt brengen, zou voldoende kunnen zijn om een kraam naar boven te halen. Een dagje venten en aan het einde van de dag opruimen, de kraam inklappen en in de grond laten zakken. Misschien iets voor een 1 aprilgrap in de toekomst?
Wil van Elk
9 april 2008
Hard, loeihard overstemt een sirene het nieuws op de radio, en ook de vrolijk fluitende vogeltjes zijn niet meer te horen. Onwillekeurig denk ik niet aan de maandelijkse test, maar aan een ontsnapping uit de gevangenis, terwijl die er nog niet eens staat! Het idee dat er een huis van bewaring komt op het voormalige MEOB-terrein in Oegstgeest, en ook een bij de Klinkenbergerplas, houdt de gemoederen aardig bezig. Best frustrerend, want waar je ook komt, het gesprek gaat vrijwel altijd over de komst van de gevangenis. Zelfs mensen van buiten Oegstgeest vinden het maar raar.
Zo sprak ik zondag een dame, zij bezocht de expositie van een vriendin in De Zoutkeet, die met haar hondje wekelijks naar een hondentraining gaat die bij de gevangenis in Alphen wordt gehouden. Zij vindt dat daar maar een mistroostige boel, die je niet in jouw woonomgeving wilt hebben. Zij snapte direct dat het voor de omwonenden in de exclusieve wijk De Morsebel een ramp betekent. Ook kan ze niet begrijpen dat justitie met gevangen in de file wil gaan staan, als ze in Den Haag moeten zijn voor het Internationale Gerechtshof. Op tijd komen zal geen makkelijke opgave zijn, daar het verkeer altijd vast staat op de A44. Voor de gevangenen overigens geen enkel probleem, die zaten al vast, net als het besluit van de staatssecretaris die blijkbaar niet voor rede vatbaar is.
Wil van Elk
16 april 2008
Eindelijk. De politie komt in een hoger aanzien, en iedere medewerker krijgt aan het einde van de maand meer geld in het ‘loonzakje’. Zakelijk gezien zul je dan ergens een zak met geld tevoorschijn moeten toveren, om die salarisverhoging te kunnen bekostigen. Je kunt het zelf verzinnen: de burger betaalt. Niet vrijwillig, dat zou de burger niet in zijn hoofd halen. Nee, dat gaat heel democratisch. Zonder overleg, zonder toestemming, zonder uitleg. De boetes worden flink verhoogd. Dus als je net even te hard rijdt, een flinke boete. Kun je nagaan wat de chauffeur moet betalen die met zeer hoge snelheid een snelheidscontrole passeert. Die gaat voor een paar agenten de kerstbonus invullen, dat is wel duidelijk. Maar ook door rood gaan en wildplassen worden duurder. Sterker nog, is duurder. Per 1 april, en dat is geen grap.
Laatst hoorde ik een heel erg goede tip. Iemand merkte op dat we met ons allen geen overtredingen meer moeten maken. Dat is slim. Dan komt er ook geen geld binnen! Maar hoe zorgen we dat ‘oom’ agent toch salaris kan blijven ontvangen? Ook daar had meneer een antwoord op: We vertellen het niet verder, zodat iedere bezoeker uit het buitenland al dan niet in onnozelheid wel overtredingen blijft maken. Iemand moet het betalen, toch?
Maar het is waarschijnlijk anders. Justitie heeft dat geld allang vrijgemaakt; de onderhandelingen hebben immers heel lang geduurd. Nee, dat geld is ergens anders voor nodig. Die twintig procent verhoging voor overtredingen, zijn waarschijnlijk nodig om in Oegstgeest een grote, brandveilige gevangenis neer te zetten. Dat kost een paar miljoen, dat is wel duidelijk. En verder wordt ongetwijfeld rekening gehouden met de bewoners die vrijwel tegen het MEOB-terrein aan wonen. Ook de claims van planschade moeten probleem uitbetaald kunnen worden. Aangezien er heel erg dure huizen staan, zal dat ook in de miljoenen lopen.
Wil van Elk
23 april 2008
Heel langzaam wordt het weer warmer. Er zijn zelfs al mensen die heerlijk liggen zonnen; wel beschut en uit de wind, dat wel. Een paar keer heb ik zelfs al in korte broek gefietst. Nee, niet in de vroege ochtend, want nul graden is mij nog net even te koud. Het zou ook een raar gezicht zijn als ik in korte broek voorbij flits, terwijl een andere vroege vogel het ijs van zijn autoruiten staat te krabben. Maar laat in de middag, dan kan het soms. En als het straks feest is op Koninginnedag en Bevrijdingsdag, dan mag het best lekker warm zijn. Dan smaakt het biertje ook lekkerder.
Toen ik vorige week langs de camping Maaldrift fietste, zag ik al de eerste caravans staan. Zij hadden het afgelopen weekend eigenlijk nog best mooi weer. En ’s nachts lig je toch onder de warme dekens, dus wat maakt het uit? Een stukje verderop heb je een terrein van defensie. Goed afgeschermd van de buitenwereld door een stevig hekwerk rondom. Ik kon maar aan één ding denken: Wat een prachtige plek voor justitie om er een huis van bewaring te bouwen! En zo vlak bij Den Haag. Perfect! Uit ervaring weet ik dat het de helft is van de reistijd, ten opzichte van een rit vanuit Oegstgeest-Noord. Stel je voor. De voorgeleide cliënten komen makkelijker op tijd, en het scheelt de helft in kilometers. Dat bespaart dus heel wat! Het terrein is al van de overheid, en defensie kan wellicht een stuk afstoten, en daarmee flink geld besparen. En bussen rijden er langs, de bushalte is op de hoek. Snel onderhandelen, dat zou ik de staatssecretaris van justitie willen adviseren! Of ik er belang bij zou hebben? Uhhhh.
Wil van Elk
29 april 2008
De overheid is volop bezig om ‘de klant’ te bereiken, of beter gezegd, om beter bereikbaar te zijn voor de klant. Oegstgeestenaar Matt Poelmans is daar al jaren voor aan de weg aan het timmeren, aan de digitale snelweg dan wel te verstaan: De burger bij de overheid, of in digitale termen: Burger@Overheid. Dat apenstaartje staat voor het woordje ‘bij’. Een kwestie van bij blijven. Het elektronisch benaderen van een instantie waar je iets van gedaan wilt krijgen, is een stuk makkelijker dan een telefoontje, als je een computer en een Internetverbinding hebt. In plaats van jou telefonisch direct te woord te staan, krijg je vaak een bandje te horen met de melding dat ze je nog beter van dienst willen zijn, en je daarom een uitgebreid menu voorschotelen. Uiteindelijk krijg je, na diverse keren te moeten aanhoren dat je ergens op moet drukken om te blijven wachten, toch een medewerker aan de lijn die jou probeert te helpen. En als je dan nog weet waarom je belt, jou nog kan helpen ook! Nee, dan is een e-mailtje met jouw wens een stuk eenvoudiger.
Als je in Oegstgeest een melding doet van een defecte straatverlichting, is dat de volgende dag meestal al gemaakt. Dat is effectiever dan een antwoordmailtje dat uw aanvraag in behandeling is genomen. Maar er zijn instanties die helemaal niet reageren. Je mag jouw vraag of melding sturen naar een service adres, meestal service@bedrijfsnaam.nl, of info@bedrijf.nl. Zo meldde ik dat de verlichting aan een kant van de weg naar Corpus geheel was uitgevallen. Het werd snel opgepakt en het antwoord was indrukwekkend goed, want een paar dagen brandden alle lantaarns. Helaas slechts voor kort, en sinds eind vorig jaar is het daar donker gebleven. Je hoort er verder niets over, dus je weet niet of er wordt gewerkt aan het probleem. En daarom wordt de burger link! Wellicht dat ze daarom er voor hebben gekozen om een driejarig dienstverlenings-verbeterprogramma de naam Burgerlink te geven!
Wil van Elk
7 mei 2008
Oegstgeest is een groene gemeente, tenminste, als het zo uitkomt. We gaan namelijk steeds meer over tot het aanleggen van sierlijke terrassen. Het aanbod aan tegels, stenen, en plankieren wordt alsmaar ruimer. Verleng de huiskamer, zo schreeuwen de folders van tuincentra in koor. Ze kunnen het allemaal zo mooi vertellen, maar het gaat wel ten koste van groen. Als je geen gras meer hebt in jouw tuin, kunnen vogels er ook geen wurmen, larven en insecten meer zoeken. Niet zo verwonderlijk dus dat je steeds minder vogels ziet in de tuinen.
Een prachtig aangelegde tuin, dat houdt de eigenaar angstvallig verborgen voor de rest van de wereld. Niemand kan van buitenaf naar binnen kijken. Alleen de voortuintjes die aan de straat grenzen, die kun je in het voorbijgaan onbeschaamd bekijken. Er staat hooguit een haag omheen, tenminste, zo was het vroeger. Tegenwoordig heeft iedere tuin een ander hekwerk, en er zijn zelfs tuinen die helemaal geen erfafscheiding hebben. Iedereen die het wil, kan zo naar binnen lopen. Maar de tuin aan de achterkant van de woning is een heel ander verhaal. Daarin wil je je heerlijk terugtrekken van de drukte van het leven, en hoe mooi de tuin ook is, je ziet er van buiten niets van. Af en toe zie je een glimp van al het moois als de poortdeur open gaat. Achter een schutting klinken stemmen, soms ook muziek, en een rookwolk met de geur van geroosterd vlees verdwijnt over de schutting naar de buren. Een meter tachtig houtwerk houdt alles apart. Wie heeft die hoogte eigenlijk verzonnen? De meeste mannen zijn langer en kijken er makkelijk overheen. Misschien dat deze paarse krokodil eens moet worden bijgesteld.
Wil van Elk
14 mei 2008
Administratiekosten, verwerkingskosten, reserveringskosten, verpakkingskosten, overal moet voor worden betaald. Bij het reserveren van een aantal plaatsen voor een musical, moest mijn dochter drie keer de reserveringskosten betalen. Maar ik reserveer toch maar één keer?, vroeg ze verbaasd. Sorry, het gaat per twee, was het antwoord. Tja, jij vraagt één keer zes plaatsen, en zij maken daarvan drie keer twee plaatsen. Eigenlijk boffen, want het zou net zo goed zes keer één plaats kunnen zijn.
Zou onze gemeente ook zo werken? Zou je moeten uitproberen. Je meldt dat er drie lantaarnpalen uit zijn op de Irislaan, en drie op de President Kennedylaan. Je kunt je afvragen wat ze registreren, één keer zes lantaarns, of twee keer drie, of zes keer één. Voor de burger zal het geen verschil maken, want ongetwijfeld is de volgende dag alles weer goed verlicht. Maar voor de doorberekening van de kosten, kan het per melding aardig oplopen.
Over doorberekenen gesproken. Zou de brandstichter, die een tijdje terug het speeltoestel in het Mien Ruyspark in de brand stak, beseffen dat iemand moet betalen voor een nieuw toestel? De bewoners van de wijk maken zich er blijkbaar niet druk over dat iedere inwoner van Oegstgeest er aan meebetaalt, zij willen de gemeente (wij dus) zo snel mogelijk het speeltoestel vervangt. Het liefst direct, want daar zou de gemeente zelfs op moeten begroten. Hoe dan ook, het is geen fraai uitzicht. Misschien is het een oplossing om net als in Warmond, bij de afgebrande huizen in de Dorpsstraat, er een groot doek voor te spannen met een levensgrote afbeelding van een nieuw speeltoestel.
Wil van Elk
21 mei 2008
Sportvissen. De een vindt het zielig voor de vissen, en een ander beleeft er veel plezier aan. Ik ben opgegroeid met een hengel in mijn hand. Maar het was pas op latere leeftijd dat ik wat meer geld kon besteden aan het materiaal. Uiteindelijk bouwde ik een werphengel zelf op. Er waren altijd sportvissers die meer geld uitgaven aan deze ‘sport’, en de mooiste spullen kochten. Om een beetje beschut te kunnen zitten tijdens lange vissessies, kocht ik zelf ook een visparasol. Tegenwoordig kun je speciale tentjes kopen, en lijkt het soms een beetje op kamperen. Ook in Oegstgeest zijn ‘langvissers’ al jaren actief. Vissen is geduld hebben, vooral als je op de ‘grote joekels’ uit bent. Veel hengelsportvissers gaan over tot het vissen op karpers. Die vis geeft de meeste weerstand, en het is vaak een hele klus om een groot exemplaar op de kant te krijgen. Sportvissers hebben dan ook ontzag voor deze vissen, en zetten ze na het maken van een foto met grote zorg terug, in de hoop het dier ooit weer eens te kunnen vangen als hij nog groter en zwaarder is.
Als visser respecteer je de natuur, en kies je jouw stek zorgvuldig uit. Het liefst een beschut plekje, waar je nauwelijks opvalt. Bij het opbreken pak je alles weer zorgvuldig in, en speur je de plek af op achtergebleven materiaal. Ook afval valt daaronder. Het verpakkingsmateriaal is een stuk lichter dan toen je aankwam, dus meenemen in een plastic tasje is geen enkel probleem. Toch zijn er vissers die het niet begrijpen. Zij laten hun troep gewoon liggen. Ja, zo moet je niet verbaasd zijn als je de volgende keer wordt weggestuurd. Ga maar ergens anders vissen; ga maar ergens anders de boel vervuilen.
In Oegstgeest zijn er jeugdige vissers die voorzien zijn van alle attributen die een nachtelijke vispartij aangenaam maken. Een tentje, een vriendin die soms tandenklapperend zit te kijken hoe haar vriend actief is, een krat bier, chips, en zelfs speciale hengelsteunen met vernuftige alarmsystemen die alarm geven met geluid en kermisverlichting als je beet hebt. Ze missen nog een toilet en iemand die het afval na afloop opruimt. Grote afvalbakken ontbreken, dus laten ze het vuil gewoon liggen. Ze laten ’s avonds zelfs de pizzabezorger pizza’s bezorgen, dus het afval neemt behoorlijke vormen aan. De meest verwende vissers hebben een ouder die na afloop langsrijdt en het vuil keurig verwijdert. Maar meestal wordt het vuil in een zak aan de kant gezet, in de wetenschap dat een oudere dame in de wijk het mee naar huis zeult als ze haar hondje uitlaat. Wat een luxe, dat hadden wij vroeger niet!
Wil van Elk
28 mei 2008
Het is opvallend hoeveel feestjes er dit jaar worden gegeven, en dan vooral de verjaardagsfeestjes voor veertigjarigen. Het moet een woelig jaar zijn geweest, 1968. Kinderen worden ieder jaar geboren, dus dat is niet zo bijzonder als die nu roepen: Het leven begint bij veertig. Of dat ook opgaat voor bedrijven en winkels weet ik niet, maar het is wel leuk dat ze een feestje vieren, samen met hun klanten. Een feestje is namelijk altijd leuk. Aangezien het winkelcentrum aan de Lange Voort in Oegstgeest net zo oud is, zullen wij dat ongetwijfeld merken.
Straten zullen met hun wegdek zelden zo’n feestje vieren. Bij ons in de wijk merk je aan alles dat twintig jaar al heel lang is, en steeds meer zie je de brokken er vanaf vallen. Soms zijn de gaten best groot, en de klappen op het stuur zijn vaak heel heftig. Maar de trottoirs zijn er soms nog erger aan toe. Vooral oudere mensen die moeilijk ter been zijn, hebben moeite om zich daarop staande te houden. Onze achtertuin is net zo oud en bijna tien centimeter verzakt. Bij ons hebben daar weinig mensen last van, maar op de openbare weg is dat anders. Daarom is het zo fijn dat hier en daar de bestrating wordt vernieuwd. En als ze daarmee beginnen in de buurt van Wijckerslooth, en andere centra waar veel senioren wonen, zullen velen het levendige geluid van de stratenmakers als muziek in de oren klinken.
Wil van Elk
4 juni 2008
Wachten op de bus, of wachten op groen licht bij een verkeers regel installatie, begint ergernis nummer een te worden voor verkeerdeelnemers. En hoewel je veel tijd hebt bespaard door met de auto te reizen, of met de fiets want dat gaat soms super snel, is iedere zinloze minuut er een. En die krijg je op het kruispunt Irislaan Pr. Kennedylaan regelmatig cadeau. En als er ook nog eens een bus aan komt rijden, dan word je zomaar overgeslagen. Alleen jammer dat het ‘hier komt een bus aan, dus zet op groen om te zorgen dat hij op tijd rijdt verkliksysteem’ de bus signaleert vóór de bushalte. Je raadt het al. Als de bus moet stoppen voor die halte om iemand te laten uit- of instappen, dan wordt het licht voor ‘Jan met de korte achternaam’ op groen gezet; en jouw licht op rood. Het zou een bijzonder intelligente zet zijn als de bus vóórbij de halte wordt opgepikt door een detectielus. Maar dat zal ongetwijfeld al zijn opgenomen in de planning. Wellicht moeten we wachten totdat er opnieuw geasfalteerd moet worden. Zou je zoiets ook op de fiets kunnen monteren?
Maar écht wachten, en leren wachten, begint pas op Schiphol. Ook al ben je zo handig geweest om via Internet een plaats in het vliegtuig te reserveren, je moet uren vooraf aanwezig zijn. En dat wordt vooral leuk als er een vertraging wordt gemeld. Toch zie je dat er met man en macht wordt gewerkt aan het op tijd komen. De vliegtuigen staan voortdurend in de file, dus best knap dat de reizigers met hun bagage in relatief korte tijd worden weggewerkt. Wel rot voor de achterblijvers, want die horen het lawaai van de motoren als het toestel overvliegt. In het toestel zelf hoor je daar niets over. Hooguit is er iets van spanning te bespeuren bij het opstijgen of landen in de te krappe stoelen, waar maar weinig mensen echt in passen.
Dat is niets vergeleken bij het wachten op een vliegtuig.
Wil van Elk
11 juni 2008
Al fietsend door ons groene Oegstgeest, bedacht ik dat het helemaal niet ze gek zou zijn als er giraffen zouden rondlopen. Niet in het wild, maar aan een riem. Met hun lange nekken kunnen ze onderweg heel wat hinderlijk overhangend groen van de bomen en struiken rukken en opeten. Een giraf, dat kan toch niet? Inderdaad, maar een ezel en een paard dan wel? Hé, riep ik. Dat is toch de ezel die de kunstenaar (Bart van der Linde) zo mooi vereeuwigde? Ja, glimlachte de vrouw, die het andere einde van de riem vasthad. De ezel zelf graasde gewoon door, want het gras in Oegstgeest is overal groen.
Toen ik door de Korenbloemlaan fietste, viel ik bijna van verbazing van mijn fietszadel. In de 51 jaren dat deze straat bestaat, heb ik nog nooit zoiets gezien. Het oude gedeelte is vrijwel geheel oranje gekleurd. Het enthousiasme waarmee in sneltreinvaart de straat is versierd, is ongelooflijk. Zelfs bewoners die helemaal niets hebben met voetbal deden driftig mee, waarschijnlijk blij dat er eindelijk eens iets leuks gebeurt in de straat. De laatste keer was volgens mij in de winter van 1963 toen het zodanig ijzelde, dat je op de straat kon schaatsen. Gelukkig kunnen vrachtwagenchauffeurs dergelijke steun aan het Nederlands elftal goed waarderen, want toen er een kraanwagen de straat in wilde rijden, keerde hij direct lachend om toen hij zag dat hij te hoog was. Ik ben heel benieuwd wat er in die straat gebeurt als Nederland kampioen wordt, vooral als je ziet hoe leuk het is versierd terwijl ze nog moeten beginnen.
Wil van Elk
18 juni 2008
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik moet een jaar of zeven zijn geweest toen in het weiland, vlak bij het ‘molentje’, allerlei opgravingen werden gedaan. Grote geulen in de grond en grote bergen aarde en blauwe klei lag daar naar modder stinkend op de plaats waar nu het Irispark is. Wist ik veel wat er daar gebeurde. Allerlei spookverhalen gingen rond. Het gaat om de slotgracht van een kasteel van Jacoba van Beieren, zo werd er verteld. O ja, een of ander oud vrouwtje. Ze was blijkbaar iets verloren op die plek, want er werd naarstig gezocht. En kinderen uit de buurt hielpen in hun jeugdige overmoed mee met zoeken. Zo kwam ik regelmatig thuis met allerlei pijpenkoppen en stukjes van stelen die onmiskenbaar uit de middeleeuwen stamden. In ieder geval leken ze sterk op de afbeeldingen uit de geschiedenisboeken. Ik was niet goed in geschiedenis, maar dat wist ik wel. Verder dan wat scherven, een oor van een kruik, en pijpresten ben ik niet gekomen. Maar o wat was ik jaloers op mijn achterbuurjongen Harry de Vet die een vrijwel hele kruik had gevonden. Hij heeft deze kruik trots mee naar huis genomen. Jacoba kon er naar fluiten.
Mijn vermoeden dat Jacoba in Oegstgeest woonde, werd nog eens bevestigd tijdens een fotowedstrijd van de fotowinkel van Loek de Groot uit de De Kempenaerstraat. De Oegstgeester jeugd kreeg een wegwerp camera mee, en wie de mooiste foto inleverde, kon iets winnen. Het enige dat ik heb onthouden, was dat ik foto’s heb gemaakt van het o zo fraaie oude huis aan de B-weg van de Wijttenbachweg. Dat is het koetshuis van het kasteel van Jacoba van Beieren dat bij het molentje stond. Misschien dat alleen de locatie klopt, want niemand die mijn fantasie van toen, of de fantasie van iemand die mij dat wijs maakte, ooit bevestigde. En net toen ik mijn frustraties kwijt begon te raken over die oude dame, ik heb uiteraard niets gewonnen met de fotowedstrijd, vraagt de Vereniging Oud Oegstgeest om een impressie te maken van de waterburcht die in het Irispark heeft gestaan. Zal ik nu wel kunnen winnen, als ik het buitenhuisje van die oude dame schets? Een prachtig houten bungalow, met diverse slotgrachten er omheen? Want in die tijd kon je maar beter de slotbrug ophalen als je ging slapen, je wist maar nooit als vrouw alleen.
Wil van Elk
25 juni 2008
Betalen met een vingerafdruk, dat lijkt dé oplossing in de supermarkt. Je kunt tegenwoordig computers kopen waarop je kunt inloggen met een vinger- of duimafdruk, dus is deze manier van betalen zo gek nog niet. Al lopend tussen het winkelende publiek, zie ik het al helemaal voor me. Een man staat verveeld in zijn neus te peuteren terwijl zijn vrouw de mooiste tomaten aan het uitzoeken is. Een andere man draait nerveus zijn vinger in zijn oor terwijl hij wacht op een trage seniore medemens. Een dame keurt een krop sla, grijpt even later een handje sperziebonen en frommelt ze in een zakje. Een stoere jongeling haalt zijn hand door zijn vette haren. Een smoezelig mannetje die net bij de bibliotheek het toilet heeft bezocht zonder zijn handen daarna te wassen, wringt zich door het winkelende publiek richting het drankenpad. Een oudere heer snuit luidruchtig zijn neus en propt zijn zakdoek na een korte inspectie weer in zijn broekzak. De smoezelige man staat in de rij voor de kassa met een sixpack bier in zijn linkerhand. Hij zet de zes blikjes bier niet op de loopband maar houdt ze geklemd onder zijn arm, alsof hij bang is het kostbare vocht kwijt te raken. Hij krabt met zijn rechterhand over zijn linkerarm, waar een rode plek heel veel weg heeft van een nare huidaandoening. Hij haalt luidruchtig zijn neus op en haalt zijn wijsvinger langs de vochtige onderkant van zijn neus. Ik zie hem betalen met dezelfde wijsvinger. Achter hem staat een kerel die een half uurtje daarvoor een miniloempia heeft staan eten, en daarachter een man die een nieuwe haring met uitjes heeft verorberd. Hoe wilt u betalen, vraagt de aardige jonge dame achter de kassa. Uh, met mijn pinpas, zeg ik, terwijl ik licht blozend mijn weerzin probeer te verbergen.
Wil van Elk
2 juli 2008
Ieder jaar werkt Connexxion aan de dienstregeling van de bussen in onze regio. Dat is niet eens zo gek, want enige verbetering is vaak meer dan wenselijk. Zo is er al jaren een gevecht gaande tussen minimaal drie lijnen om wie het eerste bij de brug naar Haaswijk is. Niet echt slim, want de reiziger die op het station in Leiden de bus mist, mist ze alle drie en moet geruime tijd wachten op een volgende cyclus. Vooral ’s avonds moet je lang wachten, soms wel een uur. Een kleine verschuiving in de vertrektijden, zou dus een goede oplossing zijn. Maar wat verzint Connexxion in al haar wijsheid? Er kan makkelijk een lijn tussen uit worden gehaald, en lijn 42 is binnenkort niet meer. De Oegstgeestenaar die naar Noordwijk wil, moet maar overstappen bij de Leidse Buurt. Overstappen is voor reizigers het meest onplezierige onderdeel van een busreis; daar zit dus niemand op te wachten. Met de fiets naar een verre halte rijden is ook best link, zoals mijn dochter vorige week ontdekte. Omdat er maar één fietsklem bij de halte staat, moest ze haar fiets tegen de heg aan zetten. Bij terugkomst aan het einde van de dag, bleek deze te zijn verwijderd. Stukje lopen, én een nieuwe fiets kopen! Op zoek naar de gestolen (?) zwarte opoefiets is een onbegonnen zaak, want daar rijdt bijna iedereen op.
Er zijn nog veel meer onplezierig kanten aan het opheffen van lijn 42 te verzinnen. Want hoe komen moeilijk ter been zijnde inwoners van Oegstgeest-Noord nu bij het winkelcentrum aan de Lange Voort? De bushaltes zullen wel gaan verdwijnen, want eerst werd lijn 30 opgeheven, en nu lijn 42. Dit betekent dat er geen bus meer naar dit gedeelte van Oegstgeest rijdt. Of, Connexxion laat 57 anders rijden, maar die is dan weer langer onderweg naar Leiden en missen een heleboel reizigers hun trein. Of de in het leven te roepen lokale lijn 28 gaat dit gat opvullen. Het enige positieve aan de lange reis naar Noordwijk, door het vervallen van lijn 42, is dat aangeschoten jeugd waarschijnlijk helemaal nuchter is tegen de tijd dat ze weer in Oegstgeest zijn.
Wil van Elk
9 juli 2008
Mocht je jezelf afvragen hoe het komt dat het altijd zo druk is bij al die bouwmarkten, moet je maar eens gaan verhuizen. Als aspirant koper bekijk je een huis en denkt: Dat is ons nieuwe droomhuis. Als jouw partner daar ook zo over denkt, dan is de koop al snel gesloten. En dan komt de grote dag. Het hele huis is leeg, en je kunt nu pas goed zien wat je hebt gekocht. Alle muren moeten onder handen worden genomen. Heel soms is er een kamertje dat er spik en span uitziet, maar net in de verkeerde kleur. Kortom, veel werk dus. We willen een nieuwe keuken. Joh, die oude ziet er toch nog fantastisch uit? Nee, mijn smaak niet, en alles staat op de verkeerde plek. Dat houdt wel in dat de ontwerper van de nieuwe keuken ook een uitdaging heeft. Maar dat blijkt niets te zijn vergeleken bij het vele werk in de keuken zelf. Vooral als na de sloop van het oude keukenblok blijkt dat alle leidingen moeten worden verlegd. Uiteindelijk komt alles goed, en kunnen er in een fantastische (dure) keuken de heerlijkste gerechten worden bereid.
Voor al die klusjes heb je materialen nodig, en niet te vergeten, gereedschap. En daarvoor moet je naar een bouwmarkt, of, en dat zien velen vaak over het hoofd, naar de lokale loodgieter of de Doe Het Zelf winkel om de hoek. Hoi buurman, ook aan het klussen. Ja, nieuwe badkamer. De oude was nog wel goed hoor, maar mijn vrouw wil graag een ligbad. Nee, geen bubbelbad, ha ha. En jij dan? Uh, een van de kinderen heeft een ander huis gekocht, en daar moet nog wel het een en ander aan gebeuren. Ja, daar ben je vader voor, antwoordde de buurman laconiek. Inderdaad, dat hoort er blijkbaar bij, want mijn vader deed dat ook voor mij!
Wil van Elk
16 juli 2008
Zo heel af en toe mag ik graag een plezierritje maken in mijn auto. Heerlijk samen met mijn vrouw op pad naar een al dan niet verre bestemming. Dat we noodgedwongen ons laten leiden door verkeersregelinstallaties moeten we daarbij op de koop toe nemen. Vooral de verkeerslichten bij het Postviaduct roepen veel ergernis op. Is het licht eindelijk groen, loopt het bij twee auto’s al vast omdat onder het viaduct de lichten niet zijn afgesteld op het eerdere groen, en voor nodeloze opstoppingen zorgen. Dat is al jaren zo. Maar er zijn in de regio ook lichten die een verplicht riedeltje afdraaien, of er nu verkeer aan komt of niet. Als dit een programma is dat is afgesteld op het drukke verkeer van een doordeweekse dag, geeft dat veel ergernis op bijvoorbeeld een rustige zondagochtend, zoals bij de brug over het Oegstgeesterkanaal. Het probleem van de verkeerde ‘busvoorrangsregeling’ lijkt daar zo te zien te zijn aangepast. Het licht lijkt nu groen te blijven tot de bus is gepasseerd, ook al staat de bus bij de halte om passagiers te laten uit- en in stappen.
De President Kennedylaan lijkt de laatste tijd een lastige toegangsweg. Niet alleen door de verkeersregelinstallatie, maar ook door een storing in het lichtnet, opbrekingen en gedeeltelijke wegafsluitingen. Een van de resultaten daarvan is een onopvallende bobbel in weg, die bedoeld is om het verkeer af te remmen bij de nieuwe ingang van de voormalige Pabo. De bobbel valt door het ontbreken van markeringen vaak pas op als je er stuiterend overheen rijdt. In een soepel afgeveerde luxe wagen is dat meestal geen probleem, maar de chauffeur van een bestelbus van een monteur van een klusbedrijf kan daar een minder leuke ervaring aan overhouden. Ik zou zijn gezicht wel eens willen zien als hij bij de klant is gearriveerd en zijn busje opent, en spijkers, schroeven, knelfittingen, koppelstukken, onderdelen en gereedschap kriskras door elkaar over de laadvloer van het busje verspreid ligt.
Wil van Elk
23 juli 2008
Hebben ze net veertien dagen geleden het gebroken glas gerepareerd, zijn nu weer de ruiten van beiden bushokjes kapot geslagen en ligt het glas tot op het fietspad, bij het voormalige MEOB-terrein. Wat een zinloos vandalisme toch, en wie doet dat toch steeds? Vroeg iemand zich af, in het e-mailtje dat hij mij stuurde. Maar het was daar nog erger dan hij meldde. Het glas lag ook op de rijweg, en vele autobanden verspreidden het glas tot over een grote afstand. Als zo’n stukje glas door een autoband wordt gelanceerd, kan het overal in terecht komen, zoals in het oog van een wandelaar of fietser. Het zal jouw moeder maar zijn die dat overkomt. Mam, ik moet je iets vertellen, begin je schoorvoetend tijdens het zondagochtend ontbijt. Vertel het maar jongen, wat is er. Nou, dat stukje glas hè, dat jij in jouw oog kreeg, dat komt door mij. Ik heb met mijn dronken kop het bushokje vernield, nou ja, met een steen dan. Als je geluk hebt, wordt jouw moeder niet boos. Maar dat ze slechts roept: Als je het nog één keer doet, kijk ik jou nooit meer aan! Zal echt niet gebeuren.
Of zal het een gefrustreerde bejaarde zijn, sorry, senioren medemens, die ooit bij het MEOB werkte en zijn frustratie over het verdwijnen van het o zo mooie bedrijf afreageert op het bushokje? Of is het een buurtbewoner die geen gevangenis wil op dat terrein? Maar zolang dit soort zinloze acties plaatsvinden, blijven gevangenissen nou juist nodig. Of is het een getergde buschauffeur die er niet meer tegen kan dat daar nooit iemand in- of uitstapt? Of is het een actievoerder die meent dat als lijn 42 wordt opgeheven, dan ook maar de bushokjes weg moeten? Of was het een alternatief voor een dronken man die de laatste bus mistte, en al een tijd terug zijn laatste leeg gelurkte bierflesje kapot gooide, als alternatief het bushokje sloopte omdat hij, als hij stomdronken is, hat geluid van brekend glas zo mooi vindt? Als u het weet, mag u het zeggen.
Wil van Elk
30 juli 2008
Raar dat ze hier aan de brandkraan hebben gewerkt, vertelde mijn broer. Die bij jullie in de straat lekt al heel lang, en hier was niets aan de hand. Dat was dus weer reden om een mailtje te sturen naar service@oegstgeest.nl, hét adres om verstoringen te melden. Je kunt beter direct melden dat er iets niet in orde is, dan wekenlang mopperen dat er nooit iets wordt gedaan aan kapotte voorzieningen. Zo komen er achter de Polaklaan eindelijk nieuwe speeltoestellen. Die van de oorspronkelijke jeugd in de wijk zijn al lang versleten, en als die zijn vervangen, kunnen hun kinderen daar weer spelen, want hun ouders wonen daar nog steeds. Wat daar hopeloos over het hoofd wordt gezien, is de bijna versleten brug die fietsers en voetgangers uit de Polaklaan naar de overkant van de sloot voert. De leuning heeft niet veel meer nodig om af te breken. Wat dat voor vreselijk vervolg kan hebben, moet je maar niet aan denken.
Ook het stukje grond naast een hoekhuis is vergeten. Niet dat dit zo verwonderlijk is, want de gemeente heeft daar eigenlijk nooit iets aan gedaan omdat men dacht dat dit een taak van de bewoners was. Nu de gemeente met veel bombarie de grond weer heeft toegeëigend, moeten ze het wel gaan onderhouden. We zijn weer terug bij af, en kijken weer tegen een stukje woestenij aan waar onkruid bijna manshoog de gevel siert. Eigenlijk een heel rare zaak, een stukje verder hebben de bewoners dergelijke grond ‘in bruikleen’ gekregen. Was ridderlijk geweest om dat hier ook te doen. Nu maar snel onkruid wieden hè.
Wil van Elk
6 augustus 2008
Even was ik het spoor bijster, en was ik compleet geografisch gestoord. Overal zag ik omleidingsborden staan met een O en een X. Heb jij ze al gezien? Vroeg ik aan mijn broer. Wat? Borden met een O. Waar zijn die voor dan? Het is een omleiding naar de Irislaan. O, zei hij verbaasd. Ja O, zei ik toen weer. Je wordt omgeleid door links de Floralaan ingestuurd te worden, rechts de Wijttenbachweg op, rechts de Dorpsstraat in, en dan met de bocht mee de Kennedylaan op, bij de stoplichten rechts en je bent op de Irislaan. O, was weer zijn verbaasde reactie. Ja, O. Want als buurtbewoner weet hij als geen ander dat er een veel kortere weg is om daar te komen. Blijkbaar is dat ook ontdekt door de verzinner van de omleiding, want de week erna werd je rechtdoor de Korenbloemlaan ingestuurd. De route andersom wordt met een X aangeduid. Wellicht heeft de ontwerper van deze omleidingsroute een defecte Tom Tom, dat kan niet anders, want via de Ommevoort bespaar je brandstof en tijd, zeker als je bedenkt dat vrachtwagens de Schoutenburgstraat niet in mogen. Nog een verrassing krijg je aan de andere kant van de wegopbreking – ze zijn daar bezig met de riolering – waar een bord aangeeft dat je daar niet harder dan dertig kilometer per uur mag rijden. Waarschijnlijk hebben ze over het hoofd gezien dat het al een dertigkilometergebied is.
Mijn broer en ik reden echter niet die omslachtige O-route, en gingen linksaf de Rhijngeesterstraatweg op. Al rijdende richting de Leidse Buurt, vertelde ik bij het Bos van Wijckerslooth: Hier staan ook borden met een O. O, was weer de verbaasde opmerking die ik terug kreeg. Ja, O. En X ook. Twee routes O? Ja, ook hier is een omleiding. Ze zijn daar ook bezig met rioolwerkzaamheden. Op maandagmorgen werd op meerdere plaatsen gewerkt aan het riool. Een van de monteurs had blijkbaar zijn dag niet, en smeet woedend zijn schroevendraaier op de grond. Volgende keer gaan we gewoon weer met zijn drieën, schold hij, terwijl zijn collega zich omhoog werkte uit de diepe rioolput. Eerst maar de aansluiting van de luchtslang op de compressor repareren. Maar dat wachtte ik maar liever niet af, en fietste snel verder, richting de volgende O. Want ondanks dat je verkeerstechnisch het bos wordt ingestuurd, is het een interessante klus die ze uitvoeren. Ze laten met een hoge kraan een dikke slang in het rioolzakken die doordrenkt is met kunststof. Over een lengte van meer dan 250 meter hecht deze buis zich aan de binnenkant van de rioolbuis. Een flinke besparing, want vroeger ging de straat hiervoor over de hele lengte open. Waterkracht voert de buis het riool in. Ik had liever het water uit de gracht gehaald, zei de chauffeur van de tankwagen. Nu komt het uit het riool, met drollen en al. Geen wonder dat het stinkt!
Wil van Elk
13 augustus 2008
Deze zomer gaat voor mij als een raket voorbij. Is het eigenlijk al een keertje mooi weer geweest? Degenen die voor een ander tijdens de vakantie plantjes in de tuin water moet geven, heeft het niet al te zwaar. Het gaat als vanzelf; het regent bijna iedere dag. Sporten staat ook al op een laag pitje, en een buikje begint zich al te vormen. O had ik die al, nou, het wordt nu toch tijd om daar wat aan te gaan doen. Grote sportevenementen heb ik grotendeels gemist. Niet dat ik mee zou fietsen in de Tour de France, dat niet, maar televisiekijken schoot er meestal bij in dit jaar. Daar krijg je geen beter conditie of een beter figuur van, maar het is voor sommige mensen een genot om naar te kijken.
Nu de Olympische Spelen aan de gang zijn, met iedere dag volop aandacht hiervoor op televisie, is dit dagelijkse kost voor sportliefhebbers. Ik ben bang dat ik niet verder kom dan korte samenvattingen met als hoogtepunten de medailles die worden gewonnen door Nederlanders. Want ondanks de politieke en emotionele lading die de Spelen in China met zich meebrengen, zijn de meeste sporters bezig met dat waarvoor ze jarenlang hebben getraind en naartoe hebben geleefd. Dát is mooi om te zien. Dát is waarover het gaat. Althans, voor de sportliefhebbers. Ook daar is het weer van invloed op de prestaties. Ook daar regent het behoorlijk. De mooiste tip die ik hoorde, was die van een van de oudste inwoners van Oegstgeest. Ik ben 91, zei een dame in een van de slijterijen die Oegstgeest rijk is. Ze bestelde een fles Oranjebitter. Op de verbaasde blikken van omstanders reageerde ze spontaan: Wij doen toch mee aan de Olympische Spelen, nou, dan moet je ‘ze’ toch aanmoedigen. Iedere dag een glaasje, moet je ook doen. Blijkbaar een goed advies, gezien de topconditie van deze dame op respectabele leeftijd.
Wil van Elk
20 augustus 2008
De geschiedenis herhaalt zich. Een uitspraak die vaak maar al te waar is. Toen ik een paar weken geleden na maanden weer eens door de Apollolaan fietste, was ik zeer verbaasd. Daar staan sinds kort een paar imposante flatgebouwen, waarvan er een inmiddels is bewoond door een kleine veertig bewoners van Rustenborch. Het gebouw is bedoeld voor starters, maar is voor een paar jaar ‘uitgeleend’ aan wat oudere bewoners die in afwachting zijn op nieuwbouw op de plaats waar nu het voormalige gebouw van Rustenborch wordt gesloopt. De snelheid van veranderen doet mij denken aan de vorige eeuw, toen ik in 1975 een maand of zeven aan de andere kant van de wereld was. In mijn diensttijd bij de marine had ik het voorrecht om een term mee te mogen maken in de West. Terwijl in Oegstgeest van alles gebeurde, voer ik van het ene tropische eiland naar het andere, met Curaçao als thuishaven. Toen ik in december over de Rhijngeesterstraatweg reed, wist ik niet wat ik zag. Tegenover het Bos van Wijckerslooth stond een groot gebouw in het weiland waar ik ooit koeien heb zien lopen. Alsof ik jaren was weggeweest, zo groot was de verandering. En dit gebeurt mij weer aan de achterkant van het gebouw, zonder dat ik heerlijk in de tropen ben geweest. En als ik op weg naar het prachtig nieuwe Biljart Centrum fiets, zie ik dat dit ook gebeurt met de sporthal in aanbouw. Als je de Voscuyl een half jaartje niet bezoekt, dan zul je aan het eind van dit jaar zeker verbaasd zijn. Net zo verbaasd als ik drieëndertig jaar geleden.
Wil van Elk
27 augustus 2008
Voor sommigen is een winkelcentrum een plaats om te werken. Een dagelijkse gang naar de supermarkt of winkel, een baan, een bron van inkomsten. De meeste bezoekers blijven echter maar heel even. Zij doen hun dagelijkse boodschappen, of halen alles in een keer voor de hele week. Soms trekken ze wat meer tijd uit, en laten zich een pak aanmeten, of zoeken zorgvuldig naar schoenen die goed passen. Maar het is ook een plek om mensen te ontmoeten, een krantje te lezen in de bibliotheek, een tijdschrift te kopen, een pakketje opsturen naar een familielid in een ver land, een harinkje happen en een praatje te maken. Zo kan het gebeuren dat je iedere week dezelfde mensen ziet op een bepaald tijdstip, die gezellig een kopje koffie samen drinken, en de week doornemen. Het liefst bij mooi weer, op een zonnig terras waar zelfs de kauwtjes een hapje proberen mee te pikken.
Maar het is ook een plek om iemand kwijt te raken, zoals afgelopen zaterdag een moeder ondervond toe ze haar drie jarig zoontje ineens kwijt was. Zo stond hij naast haar toen ze de boodschappen in haar fietstassen propte, en zo was hij in geen velden of wegen meer te bekennen. Van alle kanten kwamen er mensen aan om te helpen zoeken, en dan blijkt maar weer hoeveel plekjes er zijn om je te verstoppen. Maar zoonlief ging verder dan dit, en liep de Korenbloemlaan in. Gelukkig voor hem, haalde een oudere dame hem van de straat af, en meldde bij 112 dat ze een snikkend jongetje had gevonden. Het ventje kon alleen maar huilen. Slim genoeg belde een van de omstanders de politie met haar mobiele telefoon. Die kwam al snel, en riep: We hebben hem gevonden! De inmiddels ook snikkende moeder stapte snel in de politiewagen, terwijl iemand anders op haar spullen paste. Goed om te zien dat er zoveel helpende handjes zijn, en mensen die jouw bezorgdheid delen.
Wil van Elk
3 september 2008
De Kinder Vakantieweek is altijd een groots gebeuren in de laatste week van de zomervakantie. Het is heel mooi om te zien dat sommige kinderen later als vrijwilliger de leiding komen versterken. Dat is goed voor hun opvoeding. De laatste jaren moest het evenement uitwijken naar andere locaties, omdat het Groot Proffijt in Oegstgeest-Noord dicht moest van de gemeente. Inmiddels is men er aan gewend dat naast het Gemeentecentrum aan de Lijtweg de weg wordt afgezet. Ook al zie je daarbij gemengde gevoelens bij het passerende publiek. De kortste weg is rechtdoor, en als dat is afgezet? Juist, gewoon rechtdoor. Gelukkig tonen veel voorbijgangers begrip, stappen af van hun brommer of fiets, en lopen lachend langs, want soms is het best leuk om te zien wat er gebeurt. Sommige ouders met kinderen blijven even belangstellend staan, en maken zodoende gratis een stukje voorstelling mee. Anderen moeten helaas een klein stukje omrijden, en als je de weg weet, is dat nauwelijks een probleem. O, u had haast? Wellicht was vroeger van huis gaan een optie geweest, maar aan dat advies heb je nu niets meer.
Een van de dagen waarbij de Lijtweg was afgezet, was best komisch om te zien, als je er oog voor hebt tenminste. Het dagelijkse leven gaat namelijk gewoon door, of er nu feest is op straat of niet. Ook het werk aan of langs de weg gaat gestaag door. Zo stond aan de overkant van de straat een man van de groenvoorziening de stoep schoon te blazen met een bladenblazer. Hoewel de kinderen onverstoorbaar naar de voorstelling bleven kijken, waaide er niet alleen blaadjes op, maar vooral zand en stof. Een uur later sta je nog in jouw ogen te wrijven, geen goed idee overigens, maar dat gaat automatisch. Tussen de Apotheek en het benzinestation gingen de bestratingwerkzaamheden ook gewoon door. Voorstelling of niet, de luide piep die je hoort bij het achteruitrijden van een vrachtwagen vol met tegels, moet je echt voor lief nemen. Het is immers voor de veiligheid.
Wil van Elk
10 september 2008
Wil, kun je even naar beneden komen? Roept mijn vrouw naar boven. Ene Co aan de deur. Die Co bleek Jeffrey te heten, die precies wist hoe mijn energierekening er uitziet. Mijn rekening, en niet zijn rekening. Ze hebben mijn verhaaltje van een tijdje terug blijkbaar goed begrepen, en bellen niet meer telefonisch, maar komen persoonlijk aan de deur. Het spijt mij Co, uh, Jeffrey, ik betrek mijn energie van een ander bedrijf, dus ik weet niet wat jij hier komt doen, vertelde ik hem om van hem af te zijn. Helaas, zo makkelijk gaat dat niet. Klopt, u betrekt uw energie van Nuon, wist hij mij te vertellen. U krijgt straks tien procent tariefverhoging, en later nog eens tien procent. Als u overgaat naar groene stroom van Ene Co, dan bespaart u dus tien procent. U kunt het dan vast laten zetten voor vijf jaar, en dan bespaart u nog meer. U krijgt van ons ook nog eens 85 euro, die u kunt gebruiken om de eerstvolgende rekeningen mee te betalen. Is dat mooi of niet? Hij liet mij een uitgeprint overzicht zien wat ik allemaal zou besparen. Dus u weet alles van mij? Nou dan weet u ongetwijfeld ook dat ik een tevreden klant ben, die niet zo makkelijk overstapt naar een ander bedrijf. Ik snap trouwens toch niet hoe jullie het regelen dat voortaan de stroom van Nuon mijn huis voorbij gaat, en die van jullie dan naar binnenkomt. Ja maar, u blijft gewoon aangesloten op Nuon hoor, zei hij hoofdschuddend over blijkbaar zoveel onbegrip. U bespaart heel veel geld hoor, mompelde hij bij het weggaan. Gek word je van die lui. Straks dan produceren wij met onze tuinders zoveel energie, dat we goedkoop aan onszelf kunnen leveren, en met een beetje mazzel zelfs de boer op kunnen met onze energie en aan het buitenland gaan leveren. Dát moment wil ik niet missen!
Wil van Elk
17 september 2008
Heb je al gezien wat voor een zooitje het is bij de papierbakken? Vroeg laatst een dame aan mij, toen ze mij ontmoette in de passage van het winkelcentrum aan de Lange Voort. Als de bakken vol zijn, zetten ze het papier er naast, en dat is een rot gezicht. En dat blijft dan nog liggen ook in de weekenden! Een vriend, waarmee ik op dat moment gezellig stond te kletsen, reageerde heftig met: Ze moeten die troep er ook niet naast zetten als de bakken vol zijn, maar gewoon weer mee naar huis nemen! Toen hij de geschrokken reactie zag van de enigszins op leeftijd zijnde dame, vervolgde hij snel met te zeggen dat hij niet tegen haar tekeer ging, maar tegen het asociale gedrag van haar medeburgers. Hij komt zelf niet uit Oegstgeest, maar herkende het fenomeen direct. Wellicht dat de ophaaldienst inmiddels heeft ontdekt dat de bakken ook op vrijdagmiddag geleegd kunnen worden, en dat er met een lege bak kan worden begonnen aan het weekend. Misschien dat iemand van de gemeente zijn of haar licht daar een keer over kan laten schijnen.
Ik wordt overigens ook regelmatig beschenen. Ik denk daarbij iedere keer dat er iets mankeert aan mijn verlichting. Maar automobilisten seinen nu ook al naar me als ik op de fiets ben. Sterker nog, zelfs als ik lopend ben. Dichterbij komende, blijkt het steevast aan de snelheidsremmende bulten te liggen, waardoor de felle koplampen hoog opflitsen, alsof de automobilist naar je seint met zijn groot licht. Die vervelende bobbels halen ze voorlopig nog niet weg, maar de kleine hobbels, zoals bij de Haaswijkbrug, zijn ze wel aan het wegwerken. Het is altijd goed als ze aan de weg werken, maar ik hoop dat ze de fietspaden ook meenemen in de reparatiewerkzaamheden. De overgangen van het tegelpad, naar de betumen laag van de brug en het tunneltje onder de Haaswijklaan door, geven een behoorlijk venijnige tik op de banden. Klabam, klabam, klinkt het; gelukkig, net geen klapband. Je moet daarbij ook goed opletten bij het vermijden van al te diepe kuilen dat je niemand omver rijdt. Op die plek inhalen, is dan ook sterk af te raden.
Wil van Elk
25 september 2008
Ik denk dat er nu in Oegstgeest heel veel mensen zich op het hoofd krabben en denken: Had ik het nu maar gedaan! Wat dan? Zult u zich afvragen. Nou, meedoen aan de naaldhakkenrace in de De Kempenaerstraat. Het was daar afgelopen zondag weer eens koopzondag. De winkeliers moeten hebben gedacht hoe ze voor een volle winkelstraat kunnen zorgen. Nou, dat lukte nog ook. Tenminste, heel even. Misschien kwam het ook wel omdat een stuk van zo’n tweehonderd meter tijdelijk was afgezet. Vijf jonge vrouwen beten het spits af, niet van hun schoenen, maar figuurlijk gesproken. Ze renden voor de allereerste vijfhonderd euro die waren te winnen met een korte sprint. Jawel, vijfhonderd euro. Geen van de vijf dames liep moeilijk na die tweehonderd meter. Hooguit dat ze een beetje kortademig waren, maar ze hadden geen verzwikte enkels, of iets anders waar sommige mensen bang voor waren dat er zou kunnen gebeuren. Nu je kon zien hoe je in twee minuten vijfhonderd euro aan boodschappen kon verdienen, hoef je geen economie te hebben gestuurd om vast te stellen dat dit een pittig uurloon is! Vandaar mijn vermoeden dat er nu in Oegstgeest een aantal dames rondlopen met het idee dat ze best mee hadden kunnen doen. Sterker nog, zelfs heren, want die mochten ook meedoen. Misschien dat ze bij een volgende koopzondag een herkansing krijgen. Ga alvast maar oefenen. Ik? Helaas, ik doe niet mee. Ze hadden mijn maat niet.
Wil van Elk
1 oktober 2008
Op 9 oktober is het filevrije dag. Op die donderdag is het de bedoeling om niet in de file te gaan staan. Neem vrij. Of ga vroeg naar je werk, met het risico dat je met al die anderen die vroeg vertrekken in de file staat en de mensen die altijd al vroeg gaan om de file te vermijden, alsnog in de file zet. Of ga met de bus, of beter nog, ga op de fiets. Maar ga dan niet te vroeg op de fiets naar je werk, want dan heb ik er ook last van. Het is ’s morgensvroeg heerlijk rustig op de weg, vooral op het fietspad, en dat wil ik graag zo houden.
De eerste vlucht met vleugels op je rug is vorige week gemaakt. Wellicht wordt dat de doorbraak voor het woon-werkverkeer in de toekomst. Alleen de manier om te starten en te landen moet nog worden verbeterd. Het is geen optie om uit een vliegtuig te springen en te landen met een parachute. Wellicht dat je over een tijdje rolschaatsen aandoet, een pakketje op de rug bindt, vleugels uitklapt, op de startknop drukt en gas geeft. Na tientallen meters krijgt de luchtstroom grip op de vleugels, en stijg je op. Landen wordt een kwestie van dalen, gas terugnemen, en uitrijden, vleugels inklappen en je bent op je werk. Hoe dat dan moet worden ingepast op het huidige wegennet, moet nog wel worden uitgewerkt. Vliegvakanties zullen dan ook wel een andere dimensie krijgen.
Wil van Elk
8 oktober 2008
Als je het gebied rond het winkelcentrum aan de Lange Voort vergelijkt met de oceaan, dan heb je vanuit het weidse Irispark een overgang naar een kleinere zee van ruimte. Bij het Nauw van Van Eerden is het altijd een komen en gaan van winkelend publiek. Velen hebben moeite met de overgang. Maar niet twee kleuters, een meisje en een jongentje, die zaterdagmiddag op hun driewielertje aan kwamen fietsen. Het meisje stapte keurig af. Je mag hier niet fietsen, zei ze wijs tegen het verbaasd kijkende ventje. Ook hij stapte af, want hij begreep direct wat ze bedoelde. Keurig liepen zij verder, met de driewieler aan de hand. Een voorbeeld voor velen.
Helaas duurde het goede gevoel maar kort. Een dame fietste breeduit over het trottoir, alsof voor haar de regels niet gelden. Wij waren onderweg van de ene papiercontainer naar de andere, met een zware tas met kranten. Maar helaas was de andere container ook vol, en stonden pakken met kranten al rondom opgesteld; niet echt een visitekaartje voor het doorgaans zo keurige winkelcentrum. Wij fietsten even later weer naar huis, de fiets net zo zwaar bepakt als op de heenweg. We stapten op bij de ingang van de passage van Albert Heijn, waar het met recht een ontmoetingsplaats was op dat moment. Een man en een vrouw stonden al een behoorlijk lange tijd met elkaar te praten, waarschijnlijk over hun sportvereniging. Een paar jonge mensen probeerden voorbijgangers een krant te slijten en een vrouw hield bescheiden een Straatkrant op, want die is nog niet ter ziele, zoals DAG die vorige week voor het laatst uitkwam. Nu nog maar drie gratis kranten op mijn werk, diverse collega’s nemen dagelijks stapels kranten mee, die hopelijk nog wel even doorgaan, anders hebben we ’s middags niets meer te doen. Net voordat we wegreden, kwamen er twee jonge mannen aan, een op een brommer, en een op een fiets. Hun onverschilligheid was niet gespeeld, zouden zij echt niet weten dat je op het trottoir niet mag rijden? Even verderop hield de politie een automobiliste aan. Waarschijnlijk omdat de dertig kilometer niet werd gerespecteerd, want veel automobilisten hebben volgens mij niet door dat je op de meeste plaatsen in Oegstgeest niet harder mag dan dertig kilometer. De twee jongens hadden dus mazzel, anders hadden zij wellicht een bekeuring gekregen.
Wil van Elk
15 oktober 2008
Lekker groen. Omliggende gemeentes doen er met dit motto alles aan om ideeën los te weken bij de inwoners om hun dorp of stad zo groen mogelijk te maken. Alsof dat zo moeilijk is. Wij wonen gelukkig al in een behoorlijk groen dorp, maar het kan nog groener. Wat dacht je van een heg, in plaats van een schutting? Net als vroeger weer een paar keer per jaar met de heggenschaar naar buiten en zo strak als mogelijk de heg snoeien tot een mooi geheel. Al wandelend door Oegstgeest, afgelopen zondag met dat mooie weer, zagen wij diverse heggen in de fraaiste kleurcombinaties. Bij sommige kwamen er lange takken hinderlijk overheen, maar dat doet niets af van deze fraai ogende afrastering.
Bij de wijk Nieuw Rhijngeest in aanbouw zie je nog wilde stukken groen, ruig en overwoekerd en geheimzinnig door het weidse en onoverzichtelijke karakter. Prachtige sloten omsluiten deze gebieden. Nu maar hopen dat deze regelmatig gebaggerd worden, ook als er straks volop huizen worden gebouwd. Grote brokken bouwafval drijven er nu al in. Eenden gebruiken die heel natuurlijk als een platform om hun veren te kunnen poetsen, een wonderlijk gezicht die aanpassing aan de omstandigheden. En dan de meeuw die verbaasd rondliep op een kunstgrasveld, op zoek naar wurmen. Hahaha.
Het is soms verrassend hoe je op een klein stukje terrein de suggestie kan wekken dat het een groter gebied betreft. Zo zie je aan de Endegeesterstraatweg een paar berken staan, waarbij je met een beetje fantasie je op de Veluwe waant. Ook wandelend in een van de bossen in Oegstgeest kun je heerlijk wegdromen, vooral nu met de naderende herfst. Zo krijg je al wandelend een rustgevend vakantiegevoel.
Wil van Elk
22 oktober 2008
Het is best lastig om service te bieden in de huidige maatschappij. Alles verandert immers bliksemsnel. Het zijn vooral de kleine ondernemers (maar wat is klein) die daar de dupe van zijn. Je kunt je bijvoorbeeld afvragen wat het woord bouwmarkt nog betekent tegenwoordig. Het is het begin van het ontstaan van een heel grote super winkel waar je van alles kunt kopen, van planten tot kattenvoer. De speciaalzaken verdwijnen daardoor een voor een, omdat ze nauwelijks kunnen opboksen tegen de veelal lagere prijzen. Zelfs tuincentra en dierenwinkels lossen in het niets op.
Maar ook chirurgen blijven hopeloos achter. Er komen steeds meer zwaardere mensen, die blijkbaar moeilijk zijn te behandelen. Nou, dan wordt het hoog tijd om eens op zoek te gaan naar nieuwe methoden. Stel je voor dat ze in de bouw niet waren meegegroeid. Dan zou iedereen kruipend zijn huis moeten binnengaan. Je ziet overigens overal de verschijnselen van achterblijvende maatvoeringen. Als je een vliegtuig instapt, kun je zelden lekker op je gemak zitten. Als je bedenkt dat het veelal voor lange tijd is, snap je niet dat het zo gigantisch druk is op Schiphol!
Ik snap ook niet dat gezellige cafés verdwijnen. Er wordt tegenwoordig niet meer gerookt, terwijl de gezelligheid is gebleven. Soms zelfs met fantastische muziek, zoals in Café de Gouwe, super! Thuis begint de televisie alleen maar meer ergernis op te roepen. Tegenwoordig hebben ze de rotgewoonte om tijdens een uitzending allerlei informatie storend in beeld te brengen. Iets over een volgende uitzending, een andere zender waar iets speelt, of een tekeningetje over een mol. Alsof ze nog niet genoeg hebben aan een storende onderbreking met meerdere reclameblokken van acht minuten per keer. Wie is eigenlijk de mol? Nou, ik wil het niet eens weten. Weg met die storende beeld in beeld informatie. Ik ga wel biljarten.
Wil van Elk
29 oktober 2008
Ik vrees met grote vreze dat de vernieuwing van de verkeersregelinstallatie bij het Postviaduct aan onze noordgrens geen verbetering wordt. Ik hoop natuurlijk van wel, want zoals het nu is, is het duidelijk hopeloos. Maar er komen allerlei speciale afritten die het wel weer mooier maken en een vlottere afhandeling garanderen. Maar een rotonde vlak bij de verkeerslichten kon wel eens een probleem worden. Want als het druk is, en de verkeerslichten staan op rood, staat dan de rotonde hopeloos vol met auto’s zodat er niemand door kan? Ongetwijfeld gaan knappe koppen zich met dit te verwachten probleem bezig houden, en vinden vast wel een logische oplossing.
Ik hoop dat iemand ontdekt dat tegenover het voormalige MEOB een prima plek is om een oprit te maken voor de A44. Moet je eens zien wat dat aan auto’s scheelt bij het verkeersknooppunt Postviaduct, want zo zal het straks wel genoemd gaan worden. Ook jammer dat Teylingereind straks de grond nodig heeft voor nieuwbouw, anders zou daar een mooie zijader kunnen komen om de A44 op te kunnen gaan. Maar wat ze ook ontwikkelen, je mist op die plek nou eenmaal verdieping. Fietstunnels, moet je eens zien wat een tijd dat scheelt, voor zowel de fietsers als de automobilisten. Zoiets slims wordt wel vaker vergeten, meestal een kwestie van geld.
Wil van Elk
5 november 2008
Dienstplicht. Voor sommigen een nachtmerrie, maar voor velen een nieuw onderdeel van hun leven. Sterker nog, zij kregen er een nieuw leven door. Al naar gelang het legeronderdeel waar je werd ondergebracht, landmacht, luchtmacht of marine, en afhankelijk van het dienstvak, kreeg je in anderhalf jaar tijd een goede opleiding, en leerde je op een goede manier samenwerken. Saamhorigheid en kameraadschap waren toverwoorden. Velen hielden er na hun dienstijd een goede baan aan over. Velen bleven hangen, en werden beroeps. Oké, je was soms lang van huis. Soms zelfs te lang. Maar je kreeg er heel wat voor terug. Je zag veel van de wereld, en mocht met vijftig jaar met vervroegd pensioen.
Gezien de huidige toestand bij werkend Nederland, zou het niet slecht zijn om te overwegen om de dienstplicht weer in het leven te roepen. Stel je voor, je krijgt weer vaklui, die hard nodig zijn. Zou ook niet slecht uitkomen met hulpverlening bij rampen, zoals bij overstromingen. Met de ene helft van het leger in het buitenland, en de andere helft als vacature, wie moet er dan zandzakken plaatsen? Wie moet er dan met zijn vinger in de dijk gaan staan?
Burgemeester Els Timmers had het er toevallig ook over tijdens de bijeenkomst van de brandweer. Zij heeft een goed voorbeeld gezien van de Parijse brandweer. Daar kun je zelfs kiezen of je soldaat wordt, of brandweerman, of brandweervrouw. Of hebben ze in Frankrijk nog geen vrouwen in dienst, en zitten die te wachten tot hun vriendje weer heelhuids thuiskomt?
Wil van Elk
12 november 2008
Ik vertrouw onze lezers, zei Remco de Graaf, hoofdredacteur van Zoom.nl, een van de nieuwe fotografietijdschriften die in het digitale tijdperk zijn ontstaan. “Maar ik ben bang dat hij zijn tas kwijt is”. Hij keek de man na die zijn fototas was kwijtgeraakt op een van de terrassen van de fotografiebeurs Zoom Experience’08 in de Jaarbeurshallen in Utrecht. Even later moest hij zijn uitspraak herzien, want de vinder had de tas keurig afgegeven bij de Informatiebalie van de Jaarbeurs, tot grote opluchting van de eigenaar.
Het tijdschrift Zoom heeft zicht losgemaakt van de Hobby Computer Club (HCC), en noemt zich voortaan Zoom.nl. Het blad blijft nog wel voortborduren op het concept dat het een blad is voor en door de leden. De leden, voor zover je de lezers zo mag noemen, kwamen het afgelopen weekend massaal naar Utrecht voor de nieuwste snufjes op digitaal gebied. Drie hallen vol met digitale fotografie en seminars. De opzet was groter dan vorige jaar, en de jaarlijkse beurs heeft een serieuze plaats veroverd naast de HCC-dagen die al tientallen jaren een begrip zijn in Nederlands computerland.
In andere hallen was de Kreadoe, ook een doebeurs. Lekker druk dus dat weekend in Utrecht. Zoals ieder jaar, nam ik de trein van 9.22 uur naar Utrecht. Helaas, deze wilde niet starten, zodat de trein van een half uur later twee keer zo vol zat. Uh, voor sommigen zo vol stond. De trein is defect. Deze trein vertrekt niet, riep de machinist om van de behoorlijk volle trein. Waarop sommige reizigers direct uitstapten! Een communicatiestoornis waarvoor NS-mensen blijkbaar worden opgeleid. Ik heb het namelijk eerder gehoord. De trein is te vol. Er staat op het perron een extra trein. Deze trein vertrekt als eerste. Ik ben dus blijven zitten, en zag die andere trein als eerste wegrijden. Zucht.
Wil van Elk
19 november 2008
Jarenlang rijd je met een vertrouwde busverbinding naar een al dan niet verre bestemming. Ineens komt daar een eind aan omdat de busmaatschappij in al zijn wijsheid beslist dat een lijn moet verdwijnen. In Oegstgeest hebben we dat al meerdere keren meegemaakt. Recent nog met lijn 30, waardoor veel mensen in Oegstgeest-Noord voortaan maar moesten zien hoe ze op hun plaats van bestemming moeten komen. In de herhaling gaat lijn 42 ook in de prullenmand, wel onder luid protest, dat wel.
Wellicht dat we alle privileges maar moeten afpakken. Geen busbanen meer in Oegstgeest en geen voorrang meer bij verkeersregelinstallaties. Maar ja, dat helpt ongetwijfeld niet, want dan komen ze wellicht helemaal niet meer in Oegstgeest. We zijn toch een volkje van vaste gewoontes, en een buslijn kwijtraken kan heel vervelend zijn. Dat geldt ook voor de kaartjes. Aan alle kanten is er onrust rond nieuwe kaartsystemen. De in de bussen ingebouwde apparatuur wordt steeds ingewikkelder. Gelukkig weet de chauffeur hoe er mee om te gaan, zodat een gewenning snel verloopt. Toch komt het nog voor dat een chauffeur een klant adviseert om een ander soort kaartje te kopen. Mevrouw, wist u dat u met een meerrittenkaart een stuk goedkoper reist? Jarenlang gebruik van een strippenkaart blijkt een dure grap te zijn geweest. Blijkbaar moet je in de bus ook onderhandelen over de prijs. Goede morgen chauffeur, wat is de goedkoopste manier om met bus 88 op Centraal Station Den Haag te komen? Ook goede morgen. Dat is, als je met zijn tweeën reist, met de Buzzer. (En dan mag je ook nog eens drie kinderen meenemen!) Doet u maar een Buzzer. Deze dagkaart blijkt drie euro zestig goedkoper te zijn dan twee retourtjes. Goed om te weten!
Wil van Elk
26 november 2008
Heerlijk, twee weken vrij. Maar ook dat was weer snel voorbij. Ondanks dat het niet elke dag mooi weer was, zijn we er flink op uit geweest. We hebben diverse steden bezocht, en musea en kerken bewonderd van Groningen tot Den Bosch. Door soms een slechte timing, stonden we regelmatig in de file. Maar ja, wat is slechte timing. Files staan er de hele dag door! Ongelooflijk, wat een drukte op de wegen. En met dat slechte weer, moet je goed opletten. Voordat je het weet knal je boven op elkaar. De twee seconden regeling telt blijkbaar niet bij grote drukte. Iedereen wil zo snel mogelijk naar de plaats van bestemming. Je kunt je hooguit afvragen waarom zoveel mensen op sommige tijden nog in de file staan. Moeten die allemaal niet werken dan?
Wat opvallend was aan de meeste plaatsen, is dat het erg netjes is op de straten. Door de stad, of het dorp, goed schoon te houden, blijft dat blijkbaar ook zo. Natuurlijk waait er wel eens wat weg, en ligt er een plastic tas of een stuk glas op de weg. Maar er is altijd wel iemand die het opraapt. Grappig om te zien dat die persoon dan zoekend om zich heen kijkt, en vrij lang met het opgeraapte voorwerp moet blijven rondlopen. Dat was dan blijkbaar de reden dat het stuk vuil op straat lag; er was geen vuilnisbak te bekennen!
Wil van Elk
3 december 2008
Zonder aanzien des persoon werden alle auto’s naar een parkeerplaats geleid. Zo, weet ik eindelijk eens hoe dat voelt. Meneer wilt u even blazen? Het is de P van Prettig Weekend, zei de agent. Het duurde hooguit een paar minuten. Wel grappig dat ik onderweg was naar een verjaardag; de drank moest nog naar binnen. Als Bob dronk ik die avond slechts koffie en cola, dus ik hoopte maar dat ze er op de terugweg weer zouden staan. Twee keer blazen op een avond was waarschijnlijk teveel van het goede geweest.
Zaterdag met veel bravoure weer in de trein gestapt. Dit keer ging de reis naar Utrecht voorspoedig. Ook terug ging alles volgens het spoorboekje. De HCC-dagen in de Jaarbeurshallen waren terug van (amper) weggeweest. Maar ja, van computer hobbyisme ben ik afgestapt. Ik ben nog slechts een (intensieve) gebruiker. Het leukste op die beurs? Voor mij was dat het gesprek dat ik had met de dame achter de balie in de Perskamer van de Jaarbeurs. Ik vond haar wel wat weg hebben van Laura Figy, u weet wel, die fantastische zangeres die onlangs nog optrad in Het Witte Huis. Die kende ze niet, maar ze vertelde me wel een groot gedeelte van haar stamboom. Ze vertelde: Ik stam af van de Convicts die naar Australië werden geporteerd vanuit Engeland. Mijn opa kwam als jongeling naar Australië, en werd in het gezin van mijn oma opgevangen. Van het een kwam het ander, en zo ben ik geboren en zijn we in Nederland terechtgekomen. Toch ging ik die middag ook naar huis met een volle tas cd’s, tijdschriften en fotopapier. En met de nodige kennis en informatie, want dat was die dag ruim voorhanden. Want dergelijke beursen blijven leuk om te bezoeken. Nu nog tijd om alles te verwerken.
Wil van Elk
10 december 2008
Journalisten hebben een gevaarlijk beroep. Persvrijheid, kritische kijk op gebeurtenissen in de wereld, de gedrevenheid om namens de goegemeente, die daar zelf geen tijd of geen zin in heeft, alles te volgen, brengt journalisten vaak in gevaar. Overdreven? Nee hoor, er sneuvelen er jaarlijks heel veel. Gelukkig in Nederland heel weinig, en in Oegstgeest kun je zelfs als journalist oud worden. Wel word je soms kritisch gevolgd, op dezelfde manier zoals je zelf alles volgt. Taalfouten zijn uit den boze, en o wee als je een naam fout schrijft. Ja, citeren is ook een vak. Soms levert dat komische situaties op, zoals je op de achterzijde van het tijdschrift ‘Onze Taal’ kunt lezen. Maar je komt ook leuke dingen tegen. Soms zijn mensen langs de zijlijn namelijk actievere nieuwsgaarders dan journalisten. Ik vraag mij wel eens af hoe ze soms aan informatie komen. Het leuke is dat je tijdens recepties –een van de leuke kanten van het vak – maar al te vaak informatie krijgt van dergelijke gelegenheids journalisten. Ongelooflijk wat een kennis van zaken zij soms hebben. Het nieuws ligt op straat, zoals bekend.
Maar het aller leukste is toch wel dat je soms wordt geïnformeerd over de spannendste gebeurtenissen. Met een glas in de hand worden zaken toegelicht die normaal nooit naar buiten worden gebracht. Vooral bestuurders moeten het ontgelden als er iets wordt besloten dat velen aangaat. Maar ook ambtenaren of leden van allerlei commissies moeten het ontgelden. Soms, heel soms, komen de ‘werkelijke’ verhalen naar boven drijven, genoeg om een roddelrubriek mee te beginnen. Het overwegen waard, want er komen weer heel wat recepties aan.
Wil van Elk
17 december 2008
We krijgen het steeds drukker. Op zondag kun je nauwelijks nog rustig van je vrije tijd genieten, zelfs in Oegstgeest is dat te merken. In de Pauluskerk werd klassieke muziek op hoog niveau aangeboden. De organisatie kreeg met moeite slechts vijftig mensen naar dit gebeuren. Veel mensen die waren getipt, gaven aan dat ze andere bezigheden hadden; zij hebben heel wat gemist daardoor. Groot was dan ook de verrassing om een zaaltje bij K&O aan te treffen vol met belangstellenden voor de nieuwe dichtenbundel van Teun Klumpers. De concurrentie is groot, want heel veel mensen sporten. Er was in Warmond ook nog eens een kerstmarkt, en in Café de Gouwe gezellige jazzmuziek van topmuzikanten. De toegang was daar gratis; zou dat een reden kunnen zijn om naar een voorstelling te gaan. Want er wordt alsmaar geklaagd dat er in Oegstgeest weinig is te doen, maar als er dan iets leuks wordt georganiseerd, dan loopt het geen storm. Er is altijd wel iemand jarig in de familie of kennissenkring. Maar het kan niet zo zijn dat daardoor er niemand naar een evenement kan. Het is natuurlijk wel een kwestie van prioriteiten stellen. Je schoonmoeder is per slot van rekening slechts een keer per jaar jarig. Maar de rest van het jaar kun je naar hartenlust gaan stappen.
Wil van Elk
31 december 2008
Als je alles wat je moet doen wilt bijhouden, is een chronologisch aantekenboek onontbeerlijk. Ik bedoel natuurlijk een agenda. In de laatste maand van het jaar is het een kunst om aan nieuwe agenda’s te komen voor het nieuwe jaar. Sinds de komst van de elektronische agenda’s hoef je terugkerende gebeurtenissen niet meer over te schrijven. Als je alles goed bijhoudt op de computer, dan hoef je slechts af en toe de agenda te synchroniseren met de elektronische zakagenda, meestal een mobiele telefoon. Verjaardagen hoef je dus nooit meer te vergeten. Toch kan ik niet zonder een papieren agenda. Heel handig is een zakagenda die je meestal via de werkgever krijgt, of via reclame, zoals van het Motorhuis tijdens de jaarlijkse Opel Testdag. Zowel op het werk als thuis heb ik nog een bureauagenda waarop ik allerlei aantekeningen maak. Het is vooral goed opletten dat je geen dubbele afspraken maakt. Ondanks dat ik nu meerdere elektronische agenda’s heb, twee bureauagenda’s en een zakagenda, vergeet ik soms om er in te kijken, of ze op elkaar af te stemmen. Je hebt dus altijd iemand nodig om je ergens aan te helpen herinneren.
Bedrijven hebben ook agenda’s, sommigen hebben zelfs verborgen agenda’s. Als ik terug kijk op het afgelopen jaar, dan is er veel gebeurd in Oegstgeest. De agenda van de gemeente zal dan ook goed vol hebben gestaan. Het is zo eenvoudig om een mailtje te sturen naar de gemeentewerken, of te bellen over storingen. Maar ze moeten het wel inplannen en uitvoeren. Je kunt niet kijken op de agenda van Openbare Werken. Je kunt dus nooit zien wanneer iets uitgevoerd gaat worden, of dat het er wel of niet instaat. Zo blijven er altijd verrassingen, en wordt er ineens een brug of straat vernieuwd. Soms plannen ze gebeurtenissen lang vooruit, zoals de aankondiging van de bladkorven waarvan ze er volgend jaar meerdere plaatsen. Nu maar hopen dat ze niet vergeten in de agenda te kijken!
Wil van Elk