12 mei
Pollen
Ik kreeg vorig jaar een berichtje uit Frankrijk van een vroeger buurmeisje. Ze verbaasde zich dat er weinig werd gedaan tegen Corona en vertelde dat er UV-lampen overal moeten worden ingezet die desinfecteren in ruimtes, ’s nachts en overdag. Ze verwees naar het Academisch Ziekenhuis waar ze werkte, waar boven de werktafels die lampen hingen en ’s nachts werden aangezet om alle infectie- en virusziekteverwekkers uit te roeien. Ze bestaan nu ook om in allerlei ruimtes dit werk te doen. Dit deed mij denken aan lang geleden op mijn werk waar ik graag in mijn afdeling apparatuur wilde hebben die de lucht ioniseerde, zodat we minder last van stof zouden hebben. Ik was mijn tijd blijkbaar ver voorruit, want de manager vond het maar onzin en wij bleven stofhappen. Inmiddels is de techniek ook een kwart eeuw verder en bestaan er allerlei apparaten die de lucht zuiveren in ruimtes, zoals woon- en slaapkapers, maar ook in kantoren. Prettig verblijven zo, vooral voor mensen die last hebben van allerlei allergieën, zoals van pollen. Maar om nu zo’n groot apparaat aan te schaffen… Ik had onlangs het geluk om hierover in contact te komen met Jeroen Krijt, een autoriteit op dit gebied. Hij kwam met een klein apparaat dat voor nog geen honderd euro te koop is, gewoon online bij Bol.com. De DISIbox draait nu bij ons in de woonkamer. Zelf heb ik geen pollenallergie, gelukkig, maar mijn vrouw heeft er wel last van. Voorzichtig trek ik de conclusie dat ze minder last heeft, in ieder geval in huis. Maar de pollen buiten blijven haar tarten, buiten dan wel te verstaan. De DISIbox blijft voorlopig in de woonkamer zijn werk doen.
Wil van Elk
Oegstgeestigheid12 mei
Beestjes
Nu mijn lichamelijke klachten langzaam verdwijnen, waarschijnlijk door steevast dagelijks een stukje te fietsen en ook te wandelen, maak ik iedere dag een fotoreportage. De natuur in eigen omgeving openbaart zich als een schat aan flora en fauna. Planten in het wild waar ik nog nooit van had gehoord. Insecten ook. Sommigen nooit eerder opgemerkt. De mooiste namen presenteert waarneming.nl. Blauwborst, Fitis, Tjiftjaf, Kneu, Witkont, Roodborsttappuit, Grote en Kleine Karekiet en nog veel meer. Iets blauws flits voorbij. Ja, een IJsvogel! Wat zit daar op een boomstam in het water? Een forse Roodwangschildpad. Terwijl ik een prachte bloem fotografeer waarop diverse Hommels door de stuifmeel worden aangetrokken, vliegt er iets groots om de bloem. Het blijkt een Kolibrievlinder. Diverse soorten libellen worden eveneens opgeslokt door mijn gretige lens. Het is een ander soort fotografie dan ik gewend was en dat schreeuwde om een nieuwe camera. Vrij makkelijk volgt het scherpstelpunt in de zoeker de jagende Visdief. Klik, het moment dat hij in het water duikt leg ik vast. Tijdens het wandelen op De Strengen en op Koudenhoorn kom ik soms natuurliefhebbers tegen. Zij hebben zich 'verenigd' in een Whatsapp-groepje waarbij zij elkaar op de hoogte houden van het wel en wee in 'hun' gebied. Zo krijg je door dat er meer is in dat gebied dan je tot nu toe zelf hebt ontdekt. Ben ik nu ook een vogelaar? Of een natuurfotograaf? Ik denk het niet, maar het is wel een heel erg leuke hobby. Verslavend ook. Onderweg in het natuurgebied van Koudenhoorn hoor ik stemmen achter het riet. Twee dames zwemmen al kletsend voorbij. Een moederfazant met vijf jongen kruist mijn pad. Een wesp en een vlieg doen zich te goed aan een dode muis die midden op het pad ligt. Een man die dagelijks op De Strengen loopt, wijst op een drooggevallen plas waar diverse libellen rondvliegen en paren. Op een andere plek zijn twee Witkonten en twee Witte Kwikstaarten actief naar voedsel aan het zoeken. Op de volgende tochten ga ik op zoek naar al die jonge vogels die zijn uitgevlogen. Jonge Pimpelmezen en zwaluwen heb ik al gespot en gefotografeerd. Door de enthousiaste verhalen van een vrouw die ik onlangs daar ontmoette, staat een jonge Koekoek op mijn verlanglijstje. De IJsvogel heb ik voor het eerst gefotografeerd. Een klein vliegbeestje jeukt op mijn hand. Ik jaag hem weg, maar ik houd er een flinke jeukplek aan over. Het blijft opletten, overal staan brandnetels.
Wil van Elk
9 september
Erger
Het kan altijd erger. Een uitspraak, vaak niet meer als schrale troost. Bij een verhuizing moet de vertrekkende bewoner de laminaatvloer verwijderen en een paar weken later gaat de nieuwe bewoner weer laminaat leggen. Het kan altijd erger: De dakgotenreinigers schuiven het vuil de afvoerpijp in, en het regenwater kan niet meer weg; en de goot loopt over. Vorig jaar ook al. Maar, het kan altijd erger. Ik heb mij al tijden afgevraagd hoe gemeentes het toestaan dat super grote maaimachines graskanten maaien en diepe geulen in het gras achterlaten met hun grote tractorbanden. Ook op plekken waar borden staan met zachte berm. Kan het nog erger? Ik zag een paar stratenmakers in Oegstgeest-Noord druk praten met omwonenden. Ze hadden het over het feit dat de fietspaden en trottoirs er weer mooi bij liggen na wekenlang zwoegen. Maar toen kwam die grote en lawaaiige maaimachine voorbij. Die super zware machine met de grote tractorbanden zag kans om in een rit het mooi strak betegeld pad te, nou ja, het ligt er niet meer mooi bij. Dus ja, het kan altijd erger.
Wil van Elk
4 oktober
Ontzettend
Op 3 oktober was er een ontzettend groot feest in Leiden. Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn moeder met mijn broers en mij naar het Schuttersveld gingen op 3 oktober eind jaren vijftig. Misschien 1960. We gingen met de tram. Of het toeval was dat mijn vader op dat moment de tram bestuurde zal ik nooit te weten komen. Je moest toegang betalen om het kermisterrein te betreden. Ik bleef een beetje achter, vol bewondering kijkend naar een of ander attractie. Mijn moeder was doorgelopen en toen ik dat zag, rende ik achter haar aan. Een grote kerel hield mij staande omdat hij dacht dat ik zonder betalen was binnengekomen. Mijn moeder wist dat gelukkig snel te ontzenuwen. Jaren later stond ik ik te kijken naar mijn dochters die in een hoge attractie zaten. Naast mij stond Peter Labruyere die naar zijn dochter keek. "Dat is dus niets voor ons", vonden wij unaniem. Jaren later vonden wij het leuker om op 3 oktober naar de Efteling te gaan. Eigenlijk zou ik het feest op 3 oktober enthousiast moeten meevieren. Want in Oegstgeest moeten wij namelijk ontzettend blij zijn geweest dat de Spanjaarden verjaagd waren. Er was best wel veel verwoest hier, zoals de kerk waar nu de Groen Kerk staat. De belegeraars van Leiden zullen ongetwijfeld meer hebben gedaan dan Leiden te belegeren. Zou het daarom zijn dat veel mensen een voorliefde voor Spanje hebben als vakantiebestemming?
Wil van Elk
14 november
Hallo ik
Als mensen in zichzelf praten is er eigenlijk niets aan de hand. Maar als ze antwoord geven, dan horen anderen het ook. Tegenwoordig lopen of fietsen er heel wat 'praters' rond. Ze communiceren via hun mobiele apparatuur met anderen. Vroeger was het heel normaal in Oegstgeest om pratende mensen tegen te komen. We hadden immers Endegeest in ons dorp waar mensen werden behandeld voor hun psychische problemen. In het verkeer is het overigens best link om zoveel te communiceren terwijl je eigenlijk heel goed moet opletten in de jungle! Voor hen die graag met zichzelf in gesprek willen, heeft Whatsapp, dé app op de telefoon waarmee je kunt communiceren, een optie verzonnen om met jezelf te communiceren. "Hallo Wil, is dit normaal?" "Ja Wil, dit is duidelijk normaal!" Of: "Beste Wil, vergeet niet om bloemen te kopen voor jouw vrouws trouwdag!" Of: "Vergeet niet om bier te halen." Eigenlijk kon dat al. Want als als je een groepsapp aanmaakt met alleen jouwzelf als lid, dan werkt het ook. "Hallo allemaal, zijn we er weer?" Ja hoor Wil, we zijn er weer!"
Wil van Elk