5 januari 2011
Ik heb bewondering voor het geduld van mijn echtgenote. Ze reist regelmatig met het openbaar vervoer, zowel met de bus als met de trein. Dat krijg je als jouw kinderen uitwaaien over de regio. Het kan nog erger, zoals een vrouw die ik sprak die vanuit Maastricht per trein terugging naar huis om op haar kleinkind te komen passen. Maar goed, wat ik eigenlijk bedoel is het geduld waarmee zij een Openbaar Vervoer Chipkaart heeft aangevraagd. Ik heb het daar al eens eerder over gehad. Na veel moeite en gehannes heeft zij de OV-kaart in gebruik en is daar inmiddels best tevreden over. Zij wil echter haar bestedingspatroon in kaart brengen, en vroeg mij om haar te helpen bij het aanvragen van een kijkfunctie via het Internet. Je moet op een website jouw kaartnummer opgeven en een code. Het was even onduidelijk wat er precies wordt bedoeld, maar na een paar foutmeldingen en het raadplegen van een helpfunctie was het duidelijk wat je moest invullen. Helaas, de code moet je aanvragen; de zoveelste aanvraag! Maar dat viel gelukkig mee, de code werd al snel via e-mail aangeboden. Snel invullen om bij jouw eigen gegevens te kunnen komen, simpel, toch? Nou, nee. De melding die volgde was: u kunt uw aanvraag bevestigen op een poortje bij het station, waarna de functie wordt bekrachtigd. Hoe ver kun je gaan met het beveiligen? Ze heeft mij geadviseerd om ook een kaart aan te vragen. Ik moet wel, volgens haar, want gewone kaartjes en strippenkaarten komen te vervallen. Diepe zucht. Ik kan met een betaalkaart met chipfunctie gewoon betalen voor een heleboel dingen, zelfs bij het parkeren. Waarom dan niet voor openbaar vervoer? Al die aparte kaarten zou toch niet meer hoeven? Bellen, reizen, parkeren, betalen al dan niet op krediet, airmiles, benzine, ziekenhuis of andere medische hulpverlening, ANWB, verenigingen, er zijn zelfs al toetsenborden voor computers waarbij je moet inloggen met jouw kaart. En nu ook nog een OV-kaart? Brrr.
Wil van Elk
12 januari 2011
Niet alle soorten schrijvers komen in ons schrijversdorp in aanmerking voor een tegel. Een journalist als Antoon Koch, die een behoorlijk aantal kilometers aan tekst heeft geschreven, zal nooit over zich laten lopen. Hij heeft gelukkig andere prijzen mogen ontvangen, en er zijn nog genoeg mensen die zijn werk prijzen. Oegstgeestigheid schrijven is ook niet genoeg voor een tegel. Nou, dan maken ze toch een halve tegel voor jullie, merkte iemand op die het heel leuk vond dat deze column werd geciteerd tijdens de Nieuwjaarsborrel van de verenigde ondernemers in Oegstgeest. Veel gasten keken verbaasd op, want ze hadden blijkbaar deze column gemist. Klopt, deze is alleen gepubliceerd op het Internet op www.oegstgeestigheid.nl, en op de gelijknamige open groep in LinkedIn.
Ik was zo blij dat ik van het ANWB blad Op Pad af was. Het heeft mij meer dan twee jaar gekost, en de nodige opgewonden correspondentie. De laatste boze commentaren van mij zijn nooit beantwoord. Tot onlangs dan. Ik ontving een brief over het opzeggen. Zij betreurden dat, en boden mij een nieuw abonnement aan voor amper de helft van de abonnementskosten. Echt tactvol. Rond die tijd ontving ik ook een dergelijk aanbod van de Consumentenbond. U raad het al, ook die heb ik ooit opgezegd. Ik heb nog een paar abonnementen op tijdschriften. Economisch gezien is het verstandig om die ieder jaar op te zeggen. Je krijgt of mooie cadeaus bij het opnieuw aangaan, of aanzienlijke kortingen. Geweldig!
Wil van Elk
19 januari 2011
Met mensen die voorspellingen doen ga ik liever niet in discussie. Ik wil liever niet weten wat de toekomst brengt. Zo van, je moet oppassen voor een blauwe auto op woensdag. En iedere woensdag daarna durf je bijna de straat niet meer op. Neen, dat soort voorspellingen kun je maar beter niet krijgen. Of je krijgt een lot uit de loterij voorspeld. En prompt ontmoet je de vrouw van jouw dromen en binnen afzienbare tijd ben je er mee getrouwd. Het vervolg laat niet lang op zich wachten, en al snel heb je kinderen. En dan heel veel later, als de kinderen de deur uit zijn, al dan niet getrouwd, krijg je de voorspelling dat als je opa wordt, dan verandert jouw column. Wat moet ik daar nou mee. Zo’n voorspelling komt uit, dat zul je zien. En ja hoor, onze oudste dochter is bevallen van een wolk van een meisje. Charlie heet ze. Nog geen week oud is ze, en nu al wordt mijn column beïnvloed door die voorspelling.
Wil van Elk
26 januari 2011
Ja hoor, ik trapte er weer eens in. Ik was de Kwaakbrug aan het fotograferen, want nu kan het nog. Ik liep een talud op en voelde iets glibberen onder mijn linkerschoen. Even later rook ik een penetrante poepgeur. Jawel, weer een hoop die aan de ogen van de hondenbezitter is ontgaan. Ze hebben immers allemaal een plastic zakje mee om de poep op te ruimen, toch? Of rijdt er een poepzuiger in Oegstgeest rond? Eentje die betaald is van de hondenbelasting?
Hondenbelasting is wellicht van oudsher een belasting die een bijzonder leven is gaan leiden. Je had vroeger andere aanduidingen voor afmetingen van gronden. Je kon bijvoorbeeld een stuk grond kopen van ‘twee morgen en Drijenveertijch Roe’. Of je kocht een kleiner stuk van ‘Een hont en Tnegentijch Roeden’. Kocht je beide lappen grond tegelijk, dan was de Soma ‘Tweemorgen Tweehont en xxxiii Roen’, verzin het maar eens! Het is maar net wat je gewend bent. Wellicht was grondbelasting iets als Hontbelasting, en is dat later verbasterd naar hondenbelasting. Niet zo verwonderlijk dat het tegenwoordig nog steeds wordt geïnd. Hondenpoep ligt immers ook op de grond!Wil van Elk
2 februari 2011
Ik was een kind, en kon niet weten dat het voorgoed zou verdwijnen. Wij, mijn ouders, mijn broertjes en ik, waren rond 1960 op weg naar mijn grootouders in de Indische Buurt, ofwel Buitenlust. Ik rende hard vooruit en om uit te rusten leunde ik tegen het hekwerk, gemaakt van metalen buizen die rond de pastorietuin stond, ter hoogte van wat nu de Apollolaan is. Helaas was juist op die plek de reling verdwenen. Weggeroest, want die reling zie je al staan op foto’s van de aanleg van de tramrails op de plek waar later de Rijnzichtweg zou komen. Kijk maar eens op www.digitaalfotoarchief.oegstgeest.nl. Met een harde klap kwam ik op mijn rug op de keien terecht, een paar meter onder het straatniveau. Achteraf een historische valpartij, want sinds kort besef ik pas waar ik in viel, namelijk in de Pastoorswetering. Ik las over die historische watering in een interessant artikel in het tijdschrift van de Vereniging Oud Oegstgeest. De sloot liep voor de toenmalige Mariaschool langs, en net voor de Rijnzichtweg hield hij op en stond het droog bij de duiker. De bodem bestond daar uit diverse keien waar ik heel ongelukkig op terechtkwam. Dat was adembenemend. Gelukkig kon ik al vrij snel weer normaal ademen en trok de pijn met een paar weken weer weg.
Wil van Elk
9 februari 2011
Er is werk genoeg voor een ombudsman, zelfs in Oegstgeest. Neem nou dat wandelclubje van vijf voormalige werkneemsters van Verpleeghuis Wijckerslooth. Ze maken leuke wandelingen en gaan af en toe naar mooie plaatsen om daar te wandelen en van de omgeving te genieten. Het stukje in de krant over de nieuwe dienstregeling zette hen aan tot een dagtochtje naar Gouda met de 186 of 187 die voor de verdwenen lijn 28 in de plaats was gekomen. In de reclame, die Connexxion in de regio in de kranten had laten zetten, maakte het vervoersbedrijf de klanten lekker met een interessant geprijsd dalurenkaartje. Een enkele reis van 2,20 euro, in plaats van vier euro, deed de dames besluiten om daar gretig gebruik van te maken. Alleen de chauffeur gooide roet in het eten. Hij wist namelijk van niets. Bellen naar zijn werkgever leverde ook niets op. Nee hoor, kaartje bestaat niet. Met een OV-kaart kregen zij toch een aardige korting, en kostte de rit nog maar 3,83 euro. Jawel, zeventien cent korting.
De dames werden met hun daluren in de luren gelegd en schreven een brief naar Connexxion. Zij kregen eenzelfde antwoord als ik op mijn e-mail: “Wij stellen reacties van onze reizigers bijzonder op prijs. Een zorgvuldige behandeling van uw melding hoort daar voor ons bij. Om uw melding goed te kunnen behandelen, is het in veel gevallen noodzakelijk om onze collega's uit de regio erbij te betrekken. Nadat wij de uitkomst van het onderzoek hebben ontvangen, nemen wij weer contact met u op. Wij streven ernaar u binnen vijftien werkdagen na binnenkomst van uw melding verder te informeren.” Super toch? Je klacht wordt op prijs gesteld, en daar word je door een zichzelf respecterende klachtendesk uitvoerig voor bedankt. Maar hoe lang kan het duren voordat je er achter bent dat de advertenties niet kloppen? Ja, als je de klacht doorneemt met jouw collega’s uit de regio, dan kan het wel even duren voordat je een antwoord kan geven! Samen met de advertentie en de brief van de dames was ik er binnen een minuut achter! Als het antwoord nog langer duurt, dan hoeft dat dalurenkaartje niet meer, want in een van de bladen stond dat het nog tot 1 maart duurt. En de dames? Die hebben toch een leuke dag gehad in Gouda!
Wil van Elk
16 februari 2011
Een van de dames van het wandelclubje, dat door Connexxion op het verkeerde been was gezet, heeft nog steeds geen reactie ontvangen van het vervoersbedrijf. Ik weet wel waarom, want ik heb namelijk wel een reactie ontvangen op mijn e-mail. Via Internet gaat blijkbaar een stuk sneller dan via de post. Het antwoord dat ik kreeg was overigens niet zo boeiend. Het bedrijf geeft geen informatie over tarieven, want dat hebben ze uitbesteed. Nou vroeg ik daar ook niet naar, maar dat hebben ze blijkbaar niet goed begrepen. Mijn vraag ging over het reclame maken voor een dalurenkaartje, en het vervolgens niet in de praktijk brengen! Het bedrijf wil het blijkbaar liever stilhouden tot 1 maart, want tot die datum geldt die aantrekkelijke actie. Wellicht dat je deze reactie kunt voegen bij de helpdesktaferelen die de laatste tijd nogal lachwekkend aan de orde komen. Mijn Valentijnsdag verloopt al jaren hetzelfde. Wij doen er namelijk niets aan. Toch kan ik dit jaar een beetje meepraten over deze voor vele verliefde stelletjes heuglijke dag. Ik kwam net uit de behandelstoel van de mondzorg. Ik durf weer te lachen na de halfjaarlijkse schoonmaakbeurt. Sterker nog, ik werd op mijn wenken bediend toen er een bloemist aanbelde. Een bloemetje op Valentijnsdag! Het was al lente in de ogen van de dames in de behandelkamer, maar met deze leuke geste was het gelijk zomer. Helaas, de seizoenen volgden elkaar die dag snel op, want de bloemen waren verkeerd bezorgd! Nu maar hopen dat deze teleurstelling de liefde niet bekoelt!
Wil van Elk
23 februari 2011
We zouden in Oegstgeest nauwelijks iets merken van de reorganisatie van de politie. We zouden nooit zonder politiepost komen te zitten. Want als het politiebureau zou sluiten, en de taken zouden overgaan naar Leiden-Noord, dan komt er een loket in de hal van het gemeentehuis, zo hielden ze de burger voor. Het loket is er ook gekomen, en dit werd zelfs breeduit geëtaleerd in deze krant. De politiedame, die het vaste aanspreekpunt zou worden, mopperde toen een beetje omdat ze geen verbinding kon krijgen met het netwerk van de politie en daardoor haar 'klanten' niet kon helpen. Na al die weken is dat nog steeds niet verholpen, en blijft het loket gemakshalve onbemenst. Ze kunnen de klanten immers toch niet helpen. Oegstgeest is hierin niet uniek, want het schijnt op meerdere plaatsen in de regio voor te komen. Het loket zit blijkbaar in een dode hoek van het gemeentehuis waardoor er geen verbinding kan worden gemaakt, en vreemd genoeg ziet de ITC afdeling van de politie geen kans om binnen 24 uur de storing te verhelpen. Ook al heb je tegenwoordig vernuftige verbindingsapparaatjes, zoals dongels, routers, modems en al wat dies meer zij om vanaf afstand verbinding te kunnen maken met bedrijfssystemen. Dus als op een goeiemoggel jouw flieps is gestofen, moet je naar het polifiebulo in leiden om het aan te geven. Voor heel veel mensen een teleurstellende ervaring om voor een leeg loket te staan. Terwijl juist die firma van die o zo bekende reclame het wellicht simpel en snel had opgelost. Tot er eindelijk een oplossing wordt gevonden, staat het publiek voor een verlaten loket. Je kunt je afvragen hoe serieus wij als burger worden genomen. Terug kunnen we niet meer, want het gebouw van het voormalige politiebureau staat te koop. Wellicht helpt het om een klacht in te dienen, maar dan niet bij het politieloket in het gemeentehuis!
Wil van Elk
2 maart 2011
Eigenlijk was er niets aan de hand, maar toch werd een man door zes man politie uit het biljartcentrum geplukt. De zes agenten waren uitgerukt op de melding dat er een schennispleger rondreed in Oegstgeest. Deze man was makkelijk te vinden, want hij reed op een opvallende fiets. Niet zo slim als je op boevenpad bent. Maar zo was het helemaal niet. Hij was gewoon op weg naar het biljartcentrum voor een lekker potje biljarten. Mede wellicht door een blaasontsteking, die hij onlangs had, moest de goede man nodig plassen. Niet zo verstandig met de lage temperatuur, maar als je moet, dan moet je. Verder niets aan de hand, zou je zeggen. "Ondanks de kou zagen twee voorbijfietsende dames op enige afstand waarmee ik in mijn hand stond", zij hij later met enige humor, maar dan wel van een boer met kiespijn. De dames zagen de lol er niet van in en waren niet gediend van zijn actie, en gaven hem aan bij de politie. En die ging dus op zoek naar een schennispleger. Inderdaad, een schennispleger en niet naar een wildplasser. Zijn opvallende fiets, zijn zwakke blaas en een grote dosis pech werden hem noodlottig. Nu maar hopen dat hij slechts wordt aangepakt voor wildplassen, anders heeft hij de rest van zijn leven een zwart stempel in zijn dossier.
Wil van Elk
9 maart 2011
Als je het in gezelschap hebt over het voormalige politiebureau, blijken er gemengde gevoelens naar boven te komen. Uiteraard zijn er mensen die het missen, het politiebureau was er immers al heel lang. Als je heel ver terug gaat in de tijd, dan was de politie een onderdeel van het gemeentehuis. Dus eigenlijk is er niets vreemds aan om een politieloket te hebben in het gemeentehuis. Het is alleen weer meer dan honderd jaar terug in de tijd. De meesten van ons zullen zich deze tijd niet herinneren. Misschien alleen nog de bewoners van het Oude Raadhuis aan de Wijttenbachweg, waar twee cellen herinneren aan die tijd. Ook in Warmond zijn er nog steeds cellen te bewonderen in het Oude Raadhuis aan de Dorpsstraat bij De Pomp. Ook de wijkagenten zijn weer terug op straat. Dit wordt gewaardeerd, als je de reacties hoort. Misschien dat zij de donker getinte man hebben zien wildplassen in het plantsoen, amper een meter van de gevel van de flat aan de Kleyn Proffijtlaan. Het wordt blijkbaar een gewoonte.
Maar de meest opgewonden reacties kwamen van de mensen die hebben gezien hoe ze bij de sluiting van het politiebureau de 'gevonden' fietsen en bromfietsen afvoerden. Onder een afdakje achter het bureau stonden deze vervoermiddelen uitgestald. Onlangs nog is daar een bakfiets opgehaald door de gelukkige eigenaar. Wat achterbleef was een bonte verzameling van soms nog bijzonder fraaie fietsen. De politie kon blijkbaar niet anders dan een schroothandelaar bellen en ze op te laten halen en laten verschroten. "Onvoorstelbaar", zei een man die verbaasd het tafereel aanschouwde. Een dame die ook getuige was van deze schokkende actie riep: "Die brommer kan mijn dochter heel erg goed gebruiken!". Maar de vernietigende actie ging onvermoeibaar door. Weg fietsen!
Wil van Elk
16 maart 2011
Wreed werd mijn zondag beëindigd. In de verte hoorde ik een autoalarm en die leek wel heel erg op die van mij. Hmm dacht ik, zeker weer een spinnetje dat een web aan het maken is, ook al is het vroeg in het seizoen. Ik graaide mijn sleutels bijeen en rende naar de zijstraat waar ik mijn auto altijd parkeer. Groot was mijn schrik, want het was inderdaad mijn autoalarm dat afging. Maar het kwam deze keer niet door een spinnetje! Felle vlammen sloegen onder mijn motorkap vandaan en die begonnen ook al aan de schutting van de hoekwoning. Snel 112 gebeld en binnen afzienbare tijd was de brandweer gewaarschuwd die in vol ornaat op pad ging. Een beetje sneu voor die brandweerlieden die nog maar net die verschrikkelijke brand van Endegeest achter de rug hadden en dit nog volop aan het verwerken waren. Maar dit weerhield ze niet om snel en vakkundig hun werk te doen. Ondertussen waren de alles verterende vlammen al aardig het huis genaderd. Gelukkig kon ik de bewoners snel uit bed krijgen en kon de buurman zijn mooie auto op tijd wegrijden voordat de vlammen ook zijn auto te pakken namen. Nu was er maar een klein beetje schade. Door het snelle optreden van de brandweer was er geen grote schade. Wel echter aan mijn auto, waar ze om onder de motorkap te kunnen blussen noodgedwongen de kap moesten slopen. Een rotgezicht was het toen de inmiddels gewaarschuwde sleepdienst mijn auto als wrak wegsleepte. Gelukkig alleen maar materiële schade. Maar ik heb nu alleen nog maar een foto van mijn auto. Fijn om te ervaren dat iedereen met je meeleeft!
Wil van Elk
23 maart 2011
Ons kleinkind had het met haar negen weken nog niet door waar we liepen. Anders had ze kunnen zien hoe leuk het is in Oegstgeest. Langs het kanaal ademt het gras de lente met volop bloeiende bolgewassen. Ook langs de Hofdijck zie je dit in volle glorie. Bij Kasteel Poelgeest leek het zondag net of de klok een paar eeuwen had stilgestaan. Twee dames, in kledij die het in de tijd van Keizer Napoleon heel goed zou hebben gedaan, poseerden voor een studente van het Grafische Lyceum in Utrecht die haar portfolio aan het opbouwen was. Dit leverde ook voor mij fraaie plaatjes op. Ha, en dan de molen in het Irispark. Fier zit nog steeds die uil in top, op een van de wieken. Tot groot verdriet van een van de omwonenden die haar dagelijkse tafereel mist van een gezinnetje aalscholvers die niet meer neerstrijken omdat ze blijkbaar geen zin hebben om ruzie te krijgen met de ‘uil’ die zijn territorium bewaakt. Maar of die dreigende houding afdoende is om vogels te verjagen waag ik toch te betwijfelen. Een kauwtje ging brutaal op zijn kop zitten en er gebeurde niets. Of het moet zijn dat zijn staart even krampachtig omhoog ging alvorens weer met een kreet weg te vliegen.
Wil van Elk
30 maart 2011
Eigenlijk staan we er niet zo bij stil, en veranderen we vrijwel allemaal mee met de wereld om ons heen. Moderne technieken maken ons leven eigenlijk best aangenaam. Maar toch moeten we oppassen dat wat we doen niet met ons meeverdwijnt. We hebben gelukkig nog onze kranten en tijdschriften. Maar ook die worden digitaal opgeslagen en blijven hopelijk bewaard voor ons nageslacht. Maar hoe zit dat met onze persoonlijke brieven? Vroeger, ja vroeger toen schreven wij brieven naar elkaar. Hoe leuk is dat als je jaren later op zolder een schoenendoos vindt met de liefdesbrieven van jouw ouders, of van jezelf en je geliefde? Maar de brieven van jouw kinderen zul je daar nooit bij aantreffen. Die e-mailen, Twitteren of Bloggen immers. Wel is hun proza voor heel de wereld toegankelijk. Weg is die intimiteit die geliefden zo innig met elkaar verbond. Sealed with a kiss, zongen ze heel romantisch in 1962. Dat kun je dan wel weer beluisteren en bekijken op Internet, lang leve You Tube.
Wil van Elk
6 april 2011
Nu ik geen auto meer heb, althans, nog voor een week, moet ik nog meer fietsen dan gewoonlijk. En dan zie je veel meer om je heen dan normaal ter bevestiging dat fietsen een heel leuke manier van voortbewegen is. Een buizerd slaat zijn indrukwekkende vleugels uit als ik hem op een paar meter afstand voorbijfiets. Bijna rijd ik over een rat zijn staart. Een hermelijn rent van schrik snel het weiland in. Een reiger kijkt supergeconcentreerd naar de sloot. Vogels van allerlei soorten fluiten dat het een lieve lust is. De weiden staan vol lammetjes. Een haas weet niet hoe snel hij moet wegrennen; of was het een zij? Een konijntje huppelt komisch het fietspad over; vast ontsnapt uit een of andere tuin. Bijna kom ik in botsing met twee eenden die alleen maar oog voor elkaar hebben en zomaar de weg oprennen. Twee ooievaars maken elkaar het hof op het nest op het landje van Bremmer. Een week later zie je ze niet meer. Wellicht is het nest te laag of staat het te dicht bij de weg. Het wachten is op een paar ooievaars die last van hoogtevrees hebben of meer lef hebben. Opvallend dat de verlichting langs de afrit van de A44 bij Corpus na jaren nog steeds niet is gemaakt. Een bobbel overdwars bij het viaduct net voor Corpus slaat bijna het stuur uit mijn handen. Het schijnt dat de gemeente Leiden daarvoor verantwoordelijk is. Het is dus niet altijd genieten op de fiets, daar zorgen ze wel voor. Zo ook op de nieuwe afslag bij het Transferium, daar heeft het afslaand verkeer voorrang op het fietsverkeer. Wie dat heeft verzonnen is vast geen fietser! Wat een sof. Een stukje verder ook als je de Valkenburgerweg moet oversteken, ook daar heb je als fietser geen voorrang. En dichter bij huis, heeft u wel eens over de Terweeweg gefietst? Of over het niet eens zo gek lang geleden opgeknapte fietspad langs de Dorpsstraat? Het is net of ze onderling een wedstrijd houden wie de meest onplezierige fietsroute kan maken. Er ontstaan al kuilen waarop je iets kunt breken als je er inrijdt. Ik hoop wel dat ze u terugvinden als dat gebeurt!
Wil van Elk
13 april 2011
De natuur zit vol verrassingen. Ik zag een roofvogel overvliegen, zo te zien een sperwer. Maar ik was niet de enige die hem zag. Een meeuw had hem ook gezien en viel hem voortdurend aan. De roofvogel vloog onverstoorbaar door, rustig voortdrijvend op de thermiek in de lucht. Op de grond was het een stuk minder spannend. Een spinnetje was bezig met het spinnen van een reuzenweb. Het diertje had zo te zien grote plannen, en ik ben benieuwd hoe snel voorbijvliegende insecten in zijn dodelijke val vliegen. Naast de krijsende meeuwen, die ook in Haaswijk huishouden, neemt het aantal kauwtjes almaar toe. Wel leuk om te zien dat onder sommige dakgoten ieder jaar dezelfde vogels nestelen. Minder leuk is de vraatzucht waarmee ze de zaadfles in onze tuin legen. Wat een enthousiasme hebben ze bij het zoeken naar eten. Ze hebben daarmee dan ook een behoorlijke reputatie opgebouwd op het winkelcentrum aan de Lange Voort. Daar vallen overigens ineens veel larven, of maden, van het verhoogde park zo op de stoep. Een voorbijganger dacht dat het een rupsenplaag was, zoveel als dat er vielen. Ook veel kleine wurmen, zoals later bleek. Het leek erop dat er gif was gespoten, zo doods als dat de larven op de grond lagen. “Als de vogels er dan maar van afblijven”, riep iemand. “Of zouden die dat merken?” “Nou, die zwarte krengen mogen ze dan van mij zo hebben”, merkte een voorbijgangster op, al wijzend op voorbijvliegende kauwtjes. Nee, echt populair zijn ze niet!
Wil van Elk
20 april 2011
“Ik versta ze niet”, klaagde een tante van mij over de mensen van de thuiszorg die zij over de vloer krijgt. “Ik had jarenlang dezelfde vrouw die mij hielp, en ineens mocht of kon dat niet meer. Het moest goedkoper, en nu komen er mensen over de vloer die ik niet kan verstaan. Als ze duidelijker zouden praten, zonder accent, zou dat prima gaan met mijn gehoorapparaatje. Ik heb wel geklaagd, ja hoor, en toen kreeg ik een ander. Die ratelde aan een stuk door, en die had niet eens een dak boven haar hoofd. Het is toch ongelooflijk? Ze moest ook nog eens helemaal uit Den Haag komen. Ik kreeg het helemaal Spaans benauwd van haar. Nee, die hoeft ook niet meer te komen. O ja, en dan moet ik bellen naar het bureau dat blijkbaar de goedkoopste aanbieding heeft gedaan en het werk mag uitvoeren. Ze zitten helemaal in Eindhoven! Ze hebben helemaal geen idee wie ik ben en waar ik woon. Trouwens, hen kan ik ook niet verstaan!” Mijn tante is een van de velen die de dupe zijn van de bezuinigingen in de zorg. Blijkbaar is er niemand die het door heeft, althans, onder de mensen die moeten zorgen dat er goede zorg is.
Gelukkig zijn er ook leuke berichten, zoals die van Henk Heemskerk die op Koninginnedag weer het buikschuiven voor zijn rekening neemt. Althans, het regelen daarvan. “Ik hoop dat er heel veel mensen meedoen aan dit leuke evenement!” Hij vertelt er wel bij dat het handig is als je dan een zwembroek bij je hebt. Het is fijn om te zien dat er nog mensen zijn die de echt leuke evenementen willen regelen, zoals touwtrekken, dikkebandenrace, tonknuppelen en buikschuiven. Er gaat niets boven het plezier dat je zelf maakt. Het zijn dan ook de evenementen waar steevast het meeste publiek bij staat te kijken.
Wil van Elk
27 april 2011
Het is ongelooflijk hoeveel mensen naar de Bollenstreek komen om de bollenvelden te komen bewonderen. Eigenlijk moet je spreken van bloemenvelden. Als de bollen worden gepoot zie je immers alleen maar de aarde, en daar komt nauwelijks iemand naar kijken. Maar als de bollen uitkomen en de bloemen prachtig gekleurde dekens vormen, ja, dan is het ineens heel erg druk. O wee als je dan de weg op moet, want het verkeer rijdt dan bijzonder stroperig langs de bloemenpracht. Het is bij uitstek de gelegenheid voor allerlei verenigingen om bloembollenritten te organiseren. Vooral oldtimers doen het goed in het oer decor van de Bollenstreek. Vorig weekend reden er niet alleen veel motoren door de streek, maar ook een langgerekte optocht van antieke vrachtwagens. Prachtig glimmend reden zij al wedijverend om de aandacht langs de evenzo kleurrijke bloembedden. Zaterdagmiddag reed er een optocht van door paarden getrokken rijtuigen door ons dorp; ook heerlijk nostalgisch. Wellicht een vooroefening voor het ringsteken?
Ook tijdens de Pasen stonden er veel evenementen op de uitagenda. Heerlijk vroeg op voor het gezamenlijk rapen van eieren. Dan een heerlijke paasbrunch. Fijn dat dit was gepland op het tijdstip dat een bonte stoet Volkswagen Kevers zich aan het verzamelen was bij de Klinckenbergerplas. Wellicht de meest tot de verbeelding sprekende bollenrit als het bloemencorso is geweest.
Wil van Elk
4 mei 2011
Eigenlijk was er geen hoop meer voor mensen die thuiszorg nodig hebben. Althans, zo leek het toen ik er de vorige keer over schreef. Maar de klaagzang die ik had opgepikt en verder had geventileerd, is ook opgepakt door iemand die een heel andere mening heeft over hoe de lokale wereld in elkaar steekt. Lokale wereld? Jawel, de buurt waarin je woonachtig bent, ofwel, de buurt waarin je leeft. Er is zelfs in Oegstgeest een Buurtzorg werkzaam, uiteraard met de naam Buurtzorg Oegstgeest. Op Internet vind je ze op http://oegstgeest.buurtzorg.net/. Een afbeelding van een paar klompen op de introductiepagina doet vermoeden dat het om ouderwetse service gaat. Buurtzorg is er niet alleen in Oegstgeest, maar ook in de rest van ons land onder de naam Buurtzorg Nederland, te vinden op Internet bij http://www.buurtzorgnederland.com/. Strijdkreten die je ziet zijn onder andere ‘Een frisse kijk op thuiszorg’ en ‘Een natuurlijk alternatief voor thuiszorg in Nederland’. Ook al heb ik ze nu niet nodig, ik ben in ieder geval benieuwd naar deze ‘club’ en kijk naar ze uit op de komende jaarmarkt op 5 mei, want daar hebben ze een kraam. Of dat in de De Kempenaerstraat is of aan de Terweeweg is voor mij nog een zoekklusje. Maar ongetwijfeld vind ik ze wel.
Wil van Elk
11 mei 2011
Zoals ieder jaar genoten wij in Oegstgeest van een paar geweldige dagen op 30 april en 5 mei. Ook de dag voor beide feestdagen was gedenkwaardig. Een Oranjeborrel op Kasteel Poelgeest, en een Dodenherdenking in het Bos van Wijckerslooth. Voor de festiviteiten op Koninginnedag en Bevrijdingsdag komt heel veel organisatie om de hoek kijken. Steevast zijn medewerkers van de gemeente Oegstgeest in touw om alles in goede banen te leiden. Daags ervoor staan er overal dranghekken klaar, en tegenwoordig ook speciale toileteenheden. “Gelukkig hebben ze die na Koninginnedag niet weggehaald”, vertelde een bewoonster van de Tromplaan. Bezoekers aan de Vrijmarkt op 5 mei konden hier dankbaar gebruik van maken.
Het is ongelooflijk hoeveel rotzooi we achterlaten als we massaal feestvieren. Afvalbakken kunnen de grote hoeveelheid afval niet aan, en aan het einde van Koninginnedag en Bevrijdingsdag moet er met man en macht worden gewerkt om alles weer netjes te maken. Ook de dranghekken moeten weer worden opgehaald, zodat er de volgende dag weer kan worden overgegaan tot de orde van de dag. “Het is ongelooflijk”, vertelde dezelfde dame. “Amper drie uur later is alles weer schoon en netjes! Super, mijn complimenten voor de mannen van de gemeente!” Zo, dat is gezegd. Daar voeg ik niets meer aan toe.
Wil van Elk
18 mei 2011
Een van mijn buren zit al weken zonder telefoon. Toen ze voor de eerste keer naar de telefoonwinkel ging, smeerden zij haar nieuwe oplaadbare batterijen aan. Dit bleek helaas niet te helpen. Nee, hoe kan het ook anders, de toestellen kregen wel stroom, maar konden geen verbinding maken. Dan maar met het basisstation en handset naar de winkel. U kunt beter een nieuwe kopen, want bij ons doet hij het ook niet. Wat moet die vrouw anders, ze heeft er immers totaal geen verstand van en die knaap in de winkel zal wel weten wat hij doet. Neen, de batterij kunnen wij niet terugnemen, kreeg zij te horen. Helaas, ook het nieuwe toestel was geen goed advies, want ook nu kon er geen verbinding worden gemaakt en kwam er geen kiestoon. Het telefoniebedrijf geeft de dame ook weinig hoop, want er werd uitdrukkelijk verteld dat als het niet aan hen ligt, dan moet ze alles betalen. Zucht, en dan komen ze ook nog eens niet op de afgesproken tijd langs. Er staat bij ons niets genoteerd, was het intelligente antwoord dat zij kreeg. Hoe moeilijk kan het zijn om iemand klantvriendelijk te benaderen? Ik verwacht dat het eerste dat de man in de telefoonwinkel roept, als mevrouw na een herstelde verbinding met het overbodig nieuw gekochte toestel teruggaat: nee mevrouwtje, dat toestel kunnen wij helaas niet terugnemen. Je leest er zo vaak over in het lokale dagblad – van de ombudsman van de krant – dat het zo gaat, dat je haast een vooroordeel zou krijgen. Gek hè?
Wil van Elk
25 mei 2011
Als je de Bijbel vertaalt, of je probeert uit te leggen of te begrijpen wat daarin staat, dan kun je voor verrassingen komen te staan. Als je daarbij geen rekening houdt met verschillende tijdtabellen of andere kalenders, dan kan het gebeuren dat je bepaalde gebeurtenissen op een verkeerde datum viert. Ik houd mijn hart vast als er ooit iemand met andere gegevens ter tafel komt. Harold Camping meent er in ieder geval te hebben gelezen dat een Apocalyps onze aarde zou doen beven. Na een correctie op eerdere berekeningen, waarbij hij in 1994 onheil op ons afriep, kwam hij tot de conclusie dat het zaterdag 21 mei moest zijn. Hij zat er blijkbaar weer naast, of de aardbevingen in Japan waren een vooraankondiging, net als de vulkaan op IJsland die een aswolk uitstoot. Ik heb me er maar niet druk over gemaakt, en heb gewoon mijn auto gewassen. Toch denk ik dat er heel veel mensen waren die in hun achterhoofd rekening hielden met het einde der tijden. Maar toen zij zondag nog niets hadden gezien van een zondvloed of ook maar iets van een aardbeving hadden gevoeld, gingen zij snel naar de C1000 om weer boodschappen in huis te halen. Want was er anders nog een reden te noemen waarom het daar op zondagmiddag zo ontzettend druk was?!
Wil van Elk
1 juni 2011
Ons dorp zal Oegstgeest niet zijn als er niet meer zou worden gemopperd. Nu hadden we aan het begin van deze maand een geweldig feest op 5 mei. Niets dan lof voor de organisatie, de deelnemers, de bandjes, horeca en het gemeentepersoneel dat in luttele uren na afloop alles weer netjes had opgeruimd. Maar was het wel zo geweldig? Volgens sommigen niet! Een goede gewoonte van de deelnemertjes, ja, want het is een kindervrijmarkt, is om de dagen ervoor al stoepdelen als bezet gebied te verklaren. Zo dachten bijvoorbeeld de twee dochters van Sterrendroom voor hun eigen winkel te gaan zitten. Zij waren ’s morgensvroeg opgestaan om op ‘hun’ plekkie te gaan zitten. Helaas, een paar ouderen negeerden de markeringen op de stoep en hadden het uitstekende plekkie ingenomen. Inderdaad, bezet. En dat op Bevrijdingsdag. Wellicht dat ze de strepen in het donker niet konden zien, omdat ze wel heel erg vroeg daar waren gaan zitten. De kinderen konden hoog of laag springen, ‘hun’ plekkie werd niet vrijgegeven. Maar zo waren er wel meer plekken die onmiskenbaar door handelaren waren ingenomen. Daar zou toch tegen worden opgetreden? Vroeg een mevrouw verbolgen. Nou, daar heb ik niets van gemerkt, voegde zij er aan toe. Ik had ook niet het idee dat het met oranje strepen gemerkte gebied werd eerbiedigd. Het aanbod was duidelijk groter dan de beschikbare ruimte. De oranje strepen staan er nog, als herinnering aan die prachtige dag, met ook wat gemopper.
Wil van Elk
8 juni 2011
Deze week valt er veel regen, maar dat is niet genoeg om de droogte op te heffen, was de boodschap van de weermensen. Vertel dat maar tegen de mensen die zonder paraplu in de bui terechtkwamen! Toch zie je dat de boel opfrist na een stevige bui. Tulpen en narcissen worden gekopt om de bol de gelegenheid te geven om te groeien, maar van je prachtige bloemen in de tuin wil je zo lang mogelijk genieten en zit je niet te wachten op een vernietigende regenbui. Toch moet het vaker regenen, anders wordt het nog een probleem volgens de kenners. Want ga maar na, als het in een waterrijk gebied als Poelgeest al droog komt te liggen, hoe moet het dan met de rest van Oegstgeest. Wateroverlast hebben we voorlopig even geen last van, eerder van een droogte. Je kunt wel alvast verzinnen wat je moet doen om water te besparen. Zo kun je heel veel water dat je normaal door het putje laat stromen in emmers opvangen en bijvoorbeeld gebruiken om de planten te begieten.
De bouwvakkers die werken op de plek van het voormalige Groot Proffijt waren overigens maar wat blij met een afdakje om te kunnen schuilen voor de regen. Maar toen het weer droog was gingen zij snel weer aan de slag. Nauwelijks aangeslagen door de bui, of door de protesterende buren die bezwaar maken tegen de halve meter die het gebouw te ver uitsteekt. Dezelfde halve meter die de gemeente mijn buurman ontnam toen hij zijn schutting volgens hen op gemeentegrond had staan. Onverbiddelijk sommeerden de gemeente de buren om hun schutting af te breken en een nieuwe afrastering te maken. Voor een nieuwe schutting moest hij wel eerst een vergunning indienen! Ik ben benieuwd of de gemeente ook zo hard is voor zichzelf! Kwaliteitszorg is jezelf ook als klant behandelen!
Wil van Elk
15 juni 2011
Eigenlijk hadden we tijdens het Pinksterweekend ons moeten vermaken bij de Klinkenbergerplas. Maar de enige dagjesmensen die ik al wandelend tegenkwam waren mensen die hun hond aan het uitlaten waren. Slechts een enkele hardloopster en een vader op de fiets die met zijn zoontje had genoten aan de waterkant. O ja, er zat ook een karpervisser die gezien zijn uitgebreide uitrusting zeker niet voor een uurtje was gaan vissen. Door het koele weer was het strand helemaal leeg. Dus niet omdat de beheerders van de plas menen dat het strand waar iedereen recreëert niet meer bedoeld is om te zwemmen. Dat is echter wel de reden waarom de waarschuwing voor overgang naar grotere diepte is weggehaald. Ach, je merkt het immers snel genoeg als je van een meter in een stap naar 25 meter diepte afglijdt. Nu maar hopen dat je zo slim genoeg bent om snel terug te zwemmen naar het strandje voordat je gepakt wordt door de koude en donkere diepte. Overal staan overigens borden met waarschuwingen. Je kunt je afvragen of het er wel veilig genoeg is om te vertoeven. Ach, er staat ook dat honden op de zuidoever kort moeten zijn aangelijnd, terwijl honden gewoon vrij rondrennen; ze kunnen immers niet lezen! Als straks de kinderen daar met mooi weer op hun blote voetjes rondrennen, kunnen ze tenminste ook in wat zachts trappen en niet alleen op de scherpe schelpen van het schelpenpad.
Wil van Elk
22 juni 2011
Een jeugdvriend, we kennen elkaar al meer dan vijftig jaar, vertelde dat het hem opviel dat er in Oegstgeest heel veel verkeersdrempels zijn. Zijn zus woont in de wijk Poelgeest, en als hij op visite gaat dan moet hij over heel veel drempels. Hij vertelde: Ik herinner mij een biologieleraar die vertelde dat als een bus over een drempel rijdt, en je wordt min of meer gelanceerd, je hersenbeschadiging oploopt omdat jouw hersenen tegen de schedelwand botsen. Deze herinnering aan die volgens hem heel goede leraar deed hem beseffen dat er in Poelgeest op den duur heel domme mensen komen te wonen. Hun hersenen worden immers dagelijks murw gebeukt.
Ik kan mij voorstellen dat je rijdend over verkeersdrempels kleine tikjes krijgt op jouw hersenen, vergelijkbaar met een bokser in de ring die stelselmatig op zijn hoofd wordt gebeukt waardoor er af en toe een hersencel de pijp aan Maarten geeft. Maar als we ergens te veel van hebben, dan is het wel van hersencellen die we toch niet gebruiken. Al was het maar bij het domweg aanleggen van drempels, waarvan er later weer een aantal van moeten worden verwijderd, zoals in de wijk Poelgeest. Aan de andere kant was er wel ooit een wethouder die de grijze massa onder haar schedeldak wel gebruikte, want in haar wijk werden geen drempels aangelegd!
Wil van Elk
29 juni 2011
Onlangs een dag vrij genomen om op een afspraak te kunnen zijn. Keurig op tijd, maar degene waarmee de afspraak was gemaakt vertelde dat er veel dubbele afspraken zijn gemaakt omdat er een nieuw computerprogramma was ingezet. Diepe zucht, dat kan ik je verzekeren! Zelf ben ik aan alle kanten afspraken aan het inboeken om dergelijke fouten te voorkomen. Ondanks drie elektronische agenda’s en een bureauagenda van papier, zo eentje waar je met een pen de afspraken in opschrijft en niet invoert, gaat er toch nog af en toe iets mis. Heel vervelend. Ik heb eens met een aantal instellingen zitten rommelen, en toen ik alle elektronische agenda’s liet synchroniseren, toen stond mijn mobiele telefoon vol met dubbele meldingen. Geen dubbele afspraken, maar alle evenementen en verjaardagen stonden er dubbel in. Na een uurtje rommelen was het gelukkig weer in orde. Ik ben benieuwd welke geregistreerde verjaardagen er zijn misgegaan!
Een steeds volle agenda deed mij in een dolle bui besluiten om maar eerder te stoppen met werken. Na enig uitzoekwerk kwam ik er achter dat dit niet zo gunstig is, dus blijf ik voorlopig nog tot 2019 met een luxe probleem zitten: ik heb werk. Nee, ik bedoel niet met de Oegstgeester Courant, want daar komt volgens mij nooit een eind aan! Die volle agenda’s neem ik maar voor lief. Wel komt binnenkort het zogenoemde ‘cloud computing’ echt van de grond. Dat moet je voorstellen als een denkbeeldige wolk, geen roze, waarmee al jouw computerapparaten communiceren. Je hoeft voortaan nog maar op een van jouw apparaten een instelling te veranderen, of een afspraak in te voeren, waarna alle apparaten vrijwel gelijktijdig worden aangepast. Ik kan bijna niet wachten!
Wil van Elk
6 juli 2011
Ik kan het eerlijk gezegd allemaal niet meer volgen. Er moesten overal huizen van bewaring komen. In Alphen, Leidschendam en in Oegstgeest zelfs twee. Teylingereind kan best wel wat huisvesten, maar toch zijn er plannen om elders te bouwen en wordt er gebouwd voor leegstand. Ook het MEOB-terrein moest er aan geloven om een gevangenis te bouwen. En dan ineens is het niet meer nodig. Ook was er in de regio een gillend gebrek aan bedrijventerreinen en het voormalige MEOB was toch weg, alle gebouwen gesloopt, en de zware verontreiniging was gesaneerd, dus niets stond meer in de weg om op deze ideale plek iets moois te bouwen. Toch is er nog geen beweging te zien. Bedrijven uit Oegstgeest zijn al heel lang op zoek naar een betere plek. Denk maar eens aan de grootste automobielen verkoper in ons dorp. Ook Hillenaar aan de Geversstraat zou wel willen uitbreiden. De bewoners van het Wilhelminapark zouden het van harte toejuichen als de vrachtwagens van dit bedrijf niet meer in hun straatbeeld voorkwamen. Maar nee hoor, het MEOB-terrein is als het ware een schoolvoorbeeld van een wilde tuin waar uitsluitend onkruid weelderig tiert. En dat al bijna tien jaar. Ga maar met een gerust hart op vakantie. Als je terug komt is er niets veranderd!
Wil van Elk
13 juli 2011
Al weken staat er een verkeersbord bij de Brandweerkazerne aan de Dorpsstraat die aangeeft dat je weer harder mag rijden dan dertig kilometer per uur. En net als op de Irislaan, waar je echt niet harder mag dan dertig kilometer per uur, rijdt bijna iedereen daar vijftig of harder. Het bord stond daar waarschijnlijk wegens de werkzaamheden aan de overkant waar in de Gruneriewijk nieuwe rioleringen zijn aangelegd. Het is er echter alweer een tijdje stil, dus waarschijnlijk zijn ze het bord vergeten te verwijderen. Gewoon een snelheidscontrole houden vlak voor het bord, en dan kijken wat de reacties zijn van de bestuurders! Vorige week waren de verkeerslichten bij de Haaswijklaan uit. Geweldig! Iedereen kon vrijwel direct doorrijden of oversteken. Zoiets zou vaker moeten gebeuren, zoals op zondagen. Afgelopen zondag reed er nauwelijks verkeer op de Kennedylaan en ik verbaasde mij er over dat ik almaar een groen licht voor mij zag. Ik kon dus zo doorrijden en linksaf de Haaswijklaan op. Zoveel service krijg ik daar normaal niet. Kapot? Dacht ik heel even. Maar nee hoor. Bus 57 vanuit Leiden kwam er aan, en dan gaan de lichten op groen. Een bus heeft namelijk een systeem aan boord waarmee via een lus in de weg de Verkeers Regel Installatie wordt beïnvloed. Daar heb ik al vaker over geklaagd. Het is nog niet eens zo hinderlijk dat dit gebeurt, maar de detectielussen liggen voor de bushaltes. De bus stopt daar maar al te vaak, en al die tijd moeten andere verkeerdeelnemers wachten. Leuk voor fietsers, vooral als het regent!
Wil van Elk
20 juli 2011
Je moet je tanden laten zien, riepen ze jarenlang. Als je een goede mondzorg hebt, dan kan dat. Laat maar zien dat je er bent, en dat je niet de eerste de beste bent. Je mag dat echter niet doen voor een pasfoto in jouw paspoort. Hoe vriendelijk ze ook zijn aan de balie in het gemeentehuis, als ze jouw tanden zien schudden ze meewarig het hoofd en mompelen “da’s nou jammer”. Helaas, foto niet goed, en je kunt weer gaan. “Vijf jaar geleden mocht het nog”, zei de vriendelijke man achter het loket. Gelukkig is er nog een winkel in Oegstgeest waar je een nieuwe pasfoto kunt maken voor een tientje. En het leuke is, je krijgt er vijf extra die je kunt uitdelen. En binnen een paar dagen is het document al gereed. Een hele prestatie. En als je hoort wat die drukker allemaal in zijn mars heeft, kun je daar alleen maar bewondering voor hebben. En dan worden ook nog eens jouw vingerafdrukken opgenomen. Ze mogen die echter niet bewaren en ze worden na aanmaak van het paspoort dan ook weer weggegooid. Voor identificatie hebben ze meer aan jouw gebitgegevens, was het antwoord op mijn vraag dat het toch handig is om de afdrukken te hebben voor het geval jou iets overkomt. Als dan de ringpatronen op de vingertoppen niet betrouwbaar zijn, is het voor onbetrouwbaren handjes maar goed ook dat ze niet worden bewaard!
Wil van Elk
27 juli 2011
Je kunt in de vakantietijd het beste thuis blijven. Ga dan vooral klussen. Lekker bezig zijn in jouw eigen huis. Economisch gezien is dat wellicht niet goed voor Griekenland, maar wel goed voor jouw eigen portemonnee. Je bespaart aan de ene kant de kosten van de reis en het verblijf, en aan de andere kant kun je met dat geld investeren in allerlei bouwmaterialen. Bouwmarkten proberen je aan alle kanten binnen te halen, wellicht omdat het in de vakantietijd niet zo druk is. Ze geven interessante kortingen waarbij je soms zelfs vijftig procent minder hoeft te betalen. Met het geld dat je overhoudt met deze besparing kun je wellicht later in het jaar alsnog met vakantie! De vakantie is ook een goede gelegenheid om op zoek te gaan naar andere meubels. Het valt mij op dat er veel grote meubeltoonzalen worden gesloten. Daarbij wordt de inboedel voordelig aangeboden. Alles moet immers de deur uit. Veel hoef je er waarschijnlijk niet van te verwachten, maar je zult maar net op zoek zijn naar een meubel dat voor een habbekrats wordt aangeboden. Zo wordt shoppen een lucratieve bezigheid! Zelf ben ik op zoek naar een goede bureaustoel om deze column nog comfortabeler te kunnen typen. Helaas heb ik die nog niet gevonden in de uitverkoop. Als je toch besluit om op vakantie te gaan, laat dan de buren goed opletten of er geen takjes bij de deur staan, of dat er geen folder uit de brievenbus steekt. Daarmee proberen potentiele inbrekers namelijk te achterhalen of er niemand thuis is. Je moet er maar opkomen. Wellicht leuk om met alle bewoners in de wijk bij iedere deur takjes te plaatsen en een folder uit de brievenbus te laten bungelen.
Wil van Elk
3 augustus 2011
In Alphen aan den Rijn hebben ze op het Europaplein tussen de winkels door een doorgaande fietsroute. Als je dat niet verwacht, schrik je voortdurend van de tussen het publiek door zigzaggende fietsers. Heel raar om te zien dat iedereen dat maar gewoon vindt. Vreemd genoeg gebeurt er niets, ook al is het nog zo druk. Je houdt wel je hart vast als het spitsuur is en fietsers die route gebruiken om snel naar huis te fietsen, en misschien wel naar het station. Eigenlijk is het niet eens uniek wat daar gebeurt. Wij hebben op de Lange Voort precies dezelfde situatie, alleen niet legaal. Fietsers en bromfietsers rijden zigzaggend tussen de winkelende medemensen door alsof het heel normaal is om daar te fietsen. Ook daar gebeurt er eigenlijk niets, of het moet de wat oudere heer zijn die pas bij de fietsenrekken af wilde stappen en niet lenig genoeg was en toen maar zijn fiets liet vallen en een kleiner fiets in zijn val meenam. Gelukkig bleef de man verder ongedeerd. Er lopen trouwens best wel rare figuren rond in Oegstgeest. Zoals die man die zich verdacht ophield in Haaswijk op een binnenplaatsje met speeltuin. De aangrenzende huizen hebben allemaal een hoge schutting met een poortdeur die wordt afgesloten. Toch zag iemand kans om over de schutting te klimmen en een tas uit de keuken te graaien terwijl de vrouw des huizes voor het stoepje aan het vegen was. Hoe brutaal kun je zijn! Dus als je een tas vindt in een bosschage, dan is die naar alle waarschijnlijkheid van die mevrouw. En, wees alert op vreemde figuren in de buurt. Vraag desnoods of ze iets zoeken en of je ze ergens mee kunt helpen, en dan bedoel ik natuurlijk niet met het vergaren van een buit!
Wil van Elk
10 augustus 2011
Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn lagere school, gelukkig hoefde ik daar slechts vijf jaren naartoe, het honderdjarige bestaan vierde. Van mijn klas waren er nog geen handvol oud-leerlingen. Ik hoop dat de kinderen in Haaswijk, en later ook de Morsebel, het op de Springplank beter naar de zin hadden dan ik. Die school is overgegaan naar een andere lesvorm en doet sinds 2005 aan Daltononderwijs. De school bestaat sinds juli veertig jaar en viert dat op zaterdagmiddag 10 september. Niet zo’n grootse reünie als die school van mij, maar toch een respectabele leeftijd. Best slim, want de leerlingen van het eerste uur zijn tegen de vijftig, en vinden het ongetwijfeld leuk om hun klasgenoten van toen weer te zien. Niet alleen de oud-leerlingen zijn uitgenodigd, ook oud-collega´s en actieve hulpouders die vanaf 1971 met De Springplank verbonden zijn geweest mogen komen. De reünie begint om 14.00 uur, de kosten bedragen tien euro. Dat is inclusief koffie, thee, twee consumptiebonnen en hapjes. De school begon in 1972 als de vierde OLS aan de Lange Voort met drie klassen en breidde al snel uit onder de bezielende leiding van Gé Eegdeman en in 1981 vestigde de school zich als De Springplank aan de Frans Halslaan. Sinds 1990 is de school gevestigd aan de Jan Wolkerslaan in Haaswijk, en deelt een gebouw met de Joris de Witteschool, een gebouw dat alsmaar bleef groeien. Wie bij de reünie wil zijn, kan zich opgeven via de website: www.despringplank.nl. Ook kunt u zich telefonisch aanmelden op het nummer van de school: 071-5651679. Je kunt zoiets niet voorbij laten gaan, want wie weet hoe het mooiste meisje van de klas er nu uitziet?
Wil van Elk
17 augustus 2011
Soms ben ik best wel blij dat ik in Oegstgeest ben geboren, ook al hebben ze hier de meest vreemdste verkeersregelinstallaties die je kunt verzinnen. Het zijn er gelukkig maar vijf, waarvan die bij de Warmonderweg, die bij het Rijnzichtviaduct en die bij Warmond het best wel redelijk doen. Die bij het Postviaduct en bij de Haaswijklaan daar heb ik echter geen goed woord voor over. Als je na een poosje te hebben staan wacht op groen licht richting Voorhout, sta je binnen tien meter al weer voor rood te wachten. Wat dat betreft is de regeling voor snelverkeer solidair met die van het fietserslicht. Stoppen, stoppen en nog eens stoppen is daar het devies. Wellicht dat je het ook positief kunt uitleggen door te stellen dat je mag rijden, rijden en nog eens rijden. Bij de Haaswijkbrug is het een paar keer per uur genieten als van alle kanten Connexxion bussen, die allemaal voorrang krijgen, komen aanrijden. Leuk voor fietsers en voetgangers als het regent! Ik bedoel eigenlijk dat er ook wel leuke dingen gebeuren in dit dorp waar heel veel wordt gesport en er een rijk verenigingsleven floreert. Je kunt zelfs sporten als je minder valide bent. Er komen binnenkort zelfs twee parkeerplaatsen voor invaliden voor de deur van de sporthal. Klinkt gek, maar het is toch echt zo. Dat werd overigens tijd, want in de trottoirs zijn al heel lang opritten gemaakt voor rolstoelen. Ik hoop wel dat ze bij het aanleggen rekening houden met brandkranen, anders moeten ze later weer worden verplaatst!
Wil van Elk
24 augustus 2011
Tijdens het Osger weekend gebeurt er nog meer aan activiteiten. De Zonnebloem bijvoorbeeld houdt dan een ontmoetingsdag. Zondagavond ontmoette ik bij Snackbar ’t Haasje een mevrouw in een elektrische invalidewagen die zichtbaar genoot van een ijsje. Dat karretje is een uitkomst voor die vrouw die anders waarschijnlijk niet meer buiten zou komen, als ze niet wordt geduwd in een rolstoel. Je kon haar in Oegstgeest vroeger dagelijks uittekenen met haar fiets. Mijn schoonouders hebben ook zo’n scootmobiel die zij steevast ‘bootser’ noemen. “Ik mag niet komen bij de maaltijd van de Zonnebloem in september omdat ik met deze kar rijdt”, vertelde ze met enige teleurstelling in haar stem. Het houdt haar blijkbaar voortdurend bezig, want waarom zou ze daar anders spontaan over beginnen? “Een kennis van mij rijdt ook in zo’n ding, en die zegt dat ze wel is uitgenodigd”, vertelde ze opgewonden. Het zal wel een communicatiestoornis zijn, en bedoelen ze dat ze in die kar niet kan aanschuiven aan tafel, maar wel kan komen. Ze kunnen haar toch wel in een andere rolstoel overzetten, zoals ze ongetwijfeld gewend zijn bij die organisatie. In het andere geval zal die andere dame ook geweigerd worden. Dat zal toch niet waar zijn zeker?
Wil van Elk
31 augustus 2011
Ik ben blij dat ik het vorige week goed had gezien. De Zonnebloem heeft inderdaad geen belemmering in het uitnodigen van gasten die zaterdag 10 september van half elf tot drie uur in de middag naar het Teylingen College kunnen komen voor een leuke dag met een heerlijke lunch. De organisatie kent namelijk als geen ander een leger vrijwilligers (het cement van de samenleving las ik onlangs) die er bedreven in zijn om de gasten te begeleiden en van allerlei voertuigen voor vervoer van minder mobiele medemensen over te zetten in makkelijke stoelen of rolstoelen waarmee je kunt aanschuiven aan tafel. Die heel grote Boosters, snel en omvangrijk als ze kunnen zijn, leveren wat nadelen op, dus die zullen al snel ergens worden geparkeerd. De chauffeurs daarvan worden in de watten gelegd en kunnen altijd aan tafel komen. Zelf zou ik er ook moeite mee hebben om met zo’n voertuig naar binnen te rijden en aan tafel te komen. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als je te snel rijdt of te laat remt! De soep en broodjes vliegen dan alle kanten op! Of wat gebeurt er als er soep of drank op het elektrische gedeelte terecht komt en de kar op hol slaat? Ik wil het niet weten. Wel weet ik dat de mensen die in zo’n kar rijden gewoon de uitnodiging kunnen aanvaarden, en zich geen zorgen hoeven te maken over de organisatie, want die is prima in orde, je komt hoe dan ook gezellig aan tafel!
Wil van Elk
7 september 2011
Na een weekend met heel mooi weer, in ieder geval in het noordoosten van het land waar ik samen met het hele gezin heerlijk van een weekendje weg heb genoten, staat ineens de herfst voor de deur. Harde wind schudt aan de bomen en trekt met alle macht aan de blaadjes. Het hoort er bij; zo gaat het met de seizoenen. De bossen hebben al de herfstgeur, wellicht door de vele regen die is gevallen, en paddenstoelen heb ik al volop gezien. Maar die wind is niets vergeleken met de stormen die elders over de wereld razen, zoals laatst op het eiland Aruba. Ik hoop dat de oproep van vorige week voor hulp aan een verwaaide school heel veel steun oplevert, zodat de kinderen weer snel les kunnen krijgen. Bij ons zie je maar zelden dat het dak er vanaf waait. Soms komt het dak vanzelf naar beneden door een constructiefout, dat dan weer wel. Zondag waren we in het Dierenpark Emmen, en zag ik onder een glazen dak heel veel vlinders van allerlei soorten en maten. Het was er heerlijk topisch van temperatuur en ik waande mij voor heel even in een ander klimaat. Je hoeft niet altijd naar het buitenland te vluchten voor een tropische verrassing. Maar de herfst komt er toch wel aan, wat je ook doet.
Wil van Elk
14 september 2011
Persoonlijk heb ik niets tegen andere volkeren, maar er zijn er die het ons best wel lastig hebben gemaakt in het verleden. Zelfs Oegstgeest heeft de nodige bezoeken gehad en enige hinder ondervonden. De vondsten in Nieuw Rhijngeest liegen er niet om; er waren eerder mensen op deze plaats en het is maar goed dat Willibrord een kerk stichtte, wie weet wat er anders van ons zou zijn geworden! Na de Romeinen en de Vikingen werd het hier echt niet stil. De vondsten wijzen voornamelijk op resten uit de zijn uit de Merovingische periode, een tijdperk die ik blijkbaar heb gemist in mijn geschiedenislessen. Eerder werden er al vondsten gedaan, bij het Irispark, van de Late Middeleeuwen. Bij de opgravingen bij het molentje heb ik ook van die witte pijpenkoppen gevonden. Wie weet welk koppie aan de andere kant van de steel zat. Na de Tweede Wereldoorlog werd het even stil in Oegstgeest, maar het terrein waar later het Marine Elektronisch en Optisch Bedrijf (MEOB) was gevestigd, was er niet omdat we dachten dat er niets meer zou gebeuren. Totdat er van binnenuit een aanval kwam, en onze eigen staatssecretaris van defensie, ooit een wethouder in Oegstgeest, het MEOB met de grond gelijk liet maken. En laat op dat terrein nu juist de oudste resten uit vroegere tijden zijn gevonden die duiden op de IJzertijd, en dat was ruim voor onze jaartelling. Tegenwoordig vindt men dat de historische bodemschatten beter in de grond kunnen blijven. Prima, maar eerst moeten ze die opgraven om ze te kunnen ontdekken. Tijdens de bouw van de gebouwen met hun kelders en funderingen werd de grond beroerd, dus toen hadden ze al het een en ander kunnen ontdekken. Nu de gebouwen weg zijn, hebben ze met proefboringen interessante ontdekkingen gedaan waar ze de afgelopen tien jaar naar hartenlust onderzoek hadden kunnen doen. Helaas, dat mag alleen maar als de grond wordt beroerd, dus pas als ze willen gaan bouwen. Alsof de sloop van het complex en de grondsanering geen beroering was! Voorlopig schiet het niet op met het beoogde bedrijventerrein, dus euforie over vondsten tot zelfs achthonderd jaar voor Christus zullen nog wel een poosje uitblijven. Maar de vitrines in het gemeentehuis bevatten regelmatig interessante vondsten, dus voorlopig zijn we daarop nog niet uitgekeken.
Wil van Elk
21 september 2011
Ik begin het idee te krijgen dat we het ‘Groot Proffijtbeginsel’ moeten gaan toepassen in Oegstgeest. De gemeente kan tegenwoordig alleen maar dure grond kopen, en dat is funest voor de begroting. Projectontwikkelaars zijn ook geen sinterklazen en stappen lang niet meer zo makkelijk in dure projecten. Om het betaalbaar te houden worden de kavels steeds kleiner, waardoor beoogde gebruikers ook weer afhaken omdat ze er niets mee kunnen. De hoeveelheid plannen voor de bunker aan de Kwaaklaan overstijgen alle fantasieën, maar geld speelt een grote rol. En de bunker kunnen kopen voor het symbolische bedrag van een euro zal wel teveel gevraagd zijn. Ook de projecten in Nieuw Rijngeest zullen ongetwijfeld financiële records behalen; een twijfelachtige eer. Het beste kun je een lap grond royaal bestemmen, maar dan wel zorgen dat je er ‘groot proffijt’ van hebt door het meerdere keren te verkopen aan diverse partijen. Malversaties? Oplichting? Nee hoor, gewoon slim plannen met het oog op de toekomst. De school zal ongetwijfeld een probleem worden, maar je kunt het gebouw zodanig ontwerpen dat er meerdere partijen profijt van hebben. Al was het maar in de toekomst als de behoefte naar klaslokalen afneemt. Langs de Rijn kun je de grond makkelijk aan meerdere partijen slijten. Er zijn immers genoeg ondernemers die graag iets willen ontwikkelen op dat stukje grond. Een Oegstgeestenaar staat te trappelen om er een roeiclub op te zetten. Een andere Oegstgeestenaar wil graag een plek voor zijn sportschool omdat hij nu erg krap zit, en weer een ander zoekt ruimte waar hij in een ander type sportschool zijn expertise op het gebied van het begeleiden van topsporters kan slijten. Weer een ander zou daar graag een horecagelegenheid willen opstarten met een terras aan het water en voldoende inkomsten in de toekomst. Want om te zorgen dat de passanten op het water bij je aanmeren moet je ze wel wat te bieden hebben. De exploitanten van ‘In het wapen van Valkenburg’ weten dat maar al te goed. Ook de Kunstacademie Leiden wil dolgraag ‘terug naar Oegstgeest’. Door een combinatie van deze vijf, en mogelijk meerdere partijen zoals een theater aan het water, is het levensvatbaarder dan een partij zich in een solostrijd te laten manifesteren. Stapelen is het devies.
Wil van Elk
28 september 2011
Het afgelopen weekend was ik terug op school. In het gebouw van de voormalige Lagere Technische School aan de Haagweg 4 in Leiden worden nog steeds technieken uitgevoerd en zelfs les in gegeven. Het gebouw zit van de kelder – waar vroeger de fietsen in werden gestald – tot aan de nok toe vol met kunstenaars en fotografen. Zij toonden tijdens de Leidse Atelierroute hun waar en hun kunnen aan het grote publiek. Het was ongelooflijk druk dat weekend. Net als in Oegstgeest bij de jaarlijkse atelierroute van Instock of Kunst aan Huis was er teveel om af te kunnen lopen. Zelfs fietsend was het niet te doen. Het was eigenlijk best leuk om door mijn oude school te banjeren. Af en toe kwamen er herinneringen boven van meer dan veertig jaar geleden. Verder was het leuk om de kunst te bewonderen, veelal vluchtig, en met bekende kunstenaars een praatje te maken over hun werk. Het is verwonderlijk hoeveel kunstenaars er zijn, ondanks de crisis. Ze moeten toch maar kans zien om hun kunst aan de man te brengen, al was het maar om de huur te betalen. Maar ik denk dat heel veel mensen de kunst willen afkijken, en zelf iets mooi willen maken, want veel kunstenaars geven les. Jeetje, dan komen er nog meer kunstenaars! Wat een rijkdom!
Wil van Elk
5 oktober 2011
Zaterdag 1 oktober was het veertig jaar geleden dat ik door de poort van het Marine Elektronisch Bedrijf (MEB) het terrein op kwam waar al heel wat buren van mij werkten. De O van Optisch was in die tijd nog ondenkbaar. Sinds die tijd is er heel veel gebeurd in mijn leven, maar ook in dat van het bedrijf dat inmiddels met de noorderzon is vertrokken. Zelf werk ik sinds 1999 in Den Haag, iets verder fietsen dan naar het voormalige bedrijf in Oegstgeest. In al die jaren heb ik veel mensen ontmoet, harde werkers, maar ook mensen die de kantjes er vanaf lopen. Onder beide type mensen zaten dwarsliggers die voortdurend tegen alles aanschopten. Soms in goede zin, maar ook vaak in kwade zin. In de politiek kom je die mensen ook tegen. Die tak van sport is veelal onderhevig aan stevig politieke strijd die maar weinigen tot het bittere einde kunnen volhouden. Ook daar vind je dwarsliggers die soms stevig aanschoppen tegen de dagelijkse gang van zaken. Dat maakt dat de politiek soms ook leuk kan zijn. Meestal worden de dwarsliggers zwaar bekritiseerd door hun collega’s. Maar dat is niet altijd op zijn plaats. Van de week was de spoorlijn van Leiden naar Haarlem afgesloten voor onderhoud aan het spoor. Tussen de rails was het grind weg en de dwarsliggers waren duidelijk zichtbaar in het brandende najaarszonnetje. Het is overduidelijk dat een goed spoor niet kan zonder die dwarsliggers. De rails zouden nooit netjes op hun plek kunnen blijven om de treinen het juiste spoor te laten volgen!
Wil van Elk
12 oktober 2011
De jubilea blijven zich maar aandringen. Oktober kun je met gerust hart jubileummaand noemen. Blijkbaar is het een prima moment in een jaar om iets te beginnen of op te richten. Komt misschien omdat na de zomer iedereen weer fris aan de slag wil. Onze oudste dochter werd op 1 oktober dertig en vierde op de dag van mijn veertigjarig jubileum ook een mijlpaal. Dertig, een magische leeftijd, zeker voor vrouwen. Het is dus ook dertig jaar geleden dat een aantal Oegstgeester dames na hun periode van zwangerschapsgym zich aan het moederschap ging wijden en zij besloten om elkaar regelmatig te blijven ontmoeten. Vier dames zijn dit blijven doen en vieren hun dertigjarig jubileum van wat zij noemen de Babyclub, ondanks dat hun kinderen inmiddels zelf toe zijn aan gezinsuitbreiding. Ze kwamen elkaar tegen omdat ze zwanger waren en in hun toestand aan lichaamsbeweging gingen doen die typerend was voor hun situatie. Een toevallige ontmoeting. Net als een van de mannen die ik toevallig tegenkwam op het gemeentehuis bij het aangeven van onze eerstgeborene. “Ga jij maar voor”, zei hij. “Want jij was eerst.” In al die jaren zijn deze totaal verschillende vrouwen elkaar blijven ontmoeten. Een leuk jubileum. En de mannen? Die doen daar niet aan mee, die hebben andere jubilea te vieren.
Wil van Elk
19 oktober 2011
Het is weer net als vroeger met de ‘Bakkies’, ofwel de 27 MHz zendontvangers, en de homecomputers. Iets uit de vorige eeuw, maar wel leuke hebbedingen die door het enthousiasme van de gebruikers je uiteindelijk over de streep trekken om er ook een aan te schaffen. Het waren beiden attributen die heel wat van jouw tijd vroegen. Je kunt er in ieder geval over meepraten als je je liet overhalen om tot aanschaf over te gaan. Bij beide apparaten was het maar goed dat er een schakelaar op zat om hem uit te zetten! De computers hebben een indrukwekkende ontwikkeling doorgemaakt, en dat gaat onverdroten door. Heerlijk om daarin mee te kunnen groeien. Maar het huidige aanbod van toepassingen is meegeëvalueerd. Een proces dat heel veel aandacht vraagt van jou als je je laat meegaan in de maalstroom van ontwikkelingen. De sociale netwerken vragen 24 uur per dag de aandacht van de miljoenen deelnemers die ‘vriendjes’ zijn van heel veel contacten die weer heel veel andere vriendjes hebben. Een bijkomstige ontwikkeling van het almaar groeiende World Wide Web. Het ooit oneindig lijkende aanbod aan Internetadressen is allang uitgeput en een nieuw systeem van adressering biedt voorlopig weer even rust. Ook de serverparken voor de immens grote hoeveelheid gegevens die dagelijks over het netwerk worden verspreid groeien mee. Als je niet meetwittert, zoals dat heet, dan tel je niet mee. Dus na lang tegenhouden heb ook ik een Twitter gestart. Blijkbaar was ik de druppel die de emmer deed overlopen, want prompt volgde een storing op het net. Heb ik weer. Gelukkig slechts van korte duur, en Twitter ik vrolijk mee met de massa. Of ik het leuk vind? Dat hoor je later wel.
Wil van Elk
26 oktober 2011
Vier keer per week ga ik op en neer naar Den Haag, en het liefst op de fiets. Nu ze in Wassenaar bezig zijn met de Velostrada langs de N44, volg ik een andere route door Wassenaar. De hele weg van huis naar werk zie ik kans om alle verkeersregelinstallaties te omzeilen. Alleen op de terugweg niet, want dan wordt ik gehinderd door de installatie bij de brug over het kanaal. Het wordt hoog tijd dat daar een rotonde komt. Nu het weer minder wordt, is het afgelopen met de korte broek en shirt met korte mouwen. En vorige week kreeg ik in een paar seconden zoveel water recht op mij af, bij minstens windkracht zes, dat ik het liefst ook een regenpak aan had gehad. Een uitzondering, want meestal is het droog zo vroeg in de ochtend. Volgende week gaan we de klok verzetten naar de wintertijd. Dan begint het voor de schaatsliefhebbers weer te kriebelen. Tsja, en hoewel de winter eigenlijk niets nieuws is, moet je ineens winterbanden hebben. Hier is het nog niet verplicht, maar het schijnt wel goed te helpen. De remweg van de auto wordt bij glad wegdek namelijk dramatisch korter. Misschien verzinnen ze ook zoiets voor de fiets. Ik kan mij een paar valpartijen nog heel goed herinneren. Ik was toen heel erg blij dat ik een helm droeg!
Wil van Elk
2 november 2011
Je moet er veel voor over hebben om jouw voetbalploeg te steunen, vooral als ze uit spelen. Als je fan bent van Ajax, zoals velen in Oegstgeest, moet je vooral tijd investeren als ze naar Kerkrade gaan zoals het afgelopen weekend. Met acht man ging een fanclubje van Oegstgeest naar Limburg. Ondanks dat ik van voetballen geen verstand heb ben ik ook voor Ajax, hoe kan het ook anders, ze hebben immers de naam Ajax geleend van ASC. Henk Heemskerk had al een paar keer geroepen dat ik een keertje mee moet naar een wedstrijd. Nou was Kerkrade wel een behoorlijke opgave, maar wel heel leuk om te doen. Zijn kleinzoon ging ook mee, evenals vijf andere Ajax fans. Het begon die zaterdagmorgen al goed voor een van hen. Hij wilde nog snel even naar kapper Dofferhoff en ging rechtsaf door rood de Van Eysingabrug op. Velen zijn er heilig van overtuigd dat dit mag. Met de deurknop van de kapsalon op het Boerhaaveplein in de hand werd hij klemgereden door een politiewagen. Het is duidelijk, je mag niet door rood rijden, ook niet als je afslaat met de fiets. Gelukkig voor hem was het heel gezellig, zowel voor, als tijdens en na de wedstrijd. Ajax won met vier doelpunten tegen nul voor Roda. Die zaterdagavond werden er geen gele kaarten en bekeuringen uitgedeeld. Wel stond het vol met ME’ers. Wellicht dat het daarom vrij rustig was na afloop. Wel was er een vervelend groepje die provocerend allerlei niet voor herhaling vatbare kreten sloeg en ons hinderlijk achtervolgde. Wij lieten ons niet uit het veld slaan en met hulp van een buschauffeur, hoewel een beetje suf door paniek, konden we met een kleine truc eerder uitstappen. Daardoor vonden we een gezellige kroeg met goeie muziek. De gezellige sfeer kwam overigens grotendeels door de feestvierende Oegstgeestenaren. Braaf als ze zijn, sliepen ze die nacht in een voormalige abdij.
Wil van Elk
9 november 2011
We hebben niet eens zoveel verkeerslichten in Oegstgeest, maar o hoe fijn zou het zijn als er een slimme manier wordt bedacht om het de fietsers makkelijker te maken om ook bij rood licht rechtsaf te kunnen zonder kans op een boete. De meeste wielrijders blijven niet staan want dat is zo nutteloos als het maar kan zijn, maar rijden gewoon de hoek om. Maar ja, word je betrapt door oom agent, dan ben je flink de klos; zonde van het geld. Zo’n oranje knipperend licht met een fiets en een pijl met een rechtse bocht zou een uitkomst zijn. Het maandelijkse alarm ging deze maand weer keurig op tijd af. Niet omdat er iets aan de hand is, maar omdat het ter oefening is. Net als met vuurwerk. Er zijn blijkbaar meerdere mensen in Oegstgeest die alvast oefenen voor oudjaar. Ze willen waarschijnlijk goed beslagen ten ijs komen en steken regelmatig vuurwerk af. Soms ook nog eens met harde knallen, dus houd je hart maar vast: dat wordt weer feest op 1 januari!
Wil van Elk
16 november 2011
De krant is onderdeel van ons leven en het is nu nog ondenkbaar dat de papieren versie ooit zal verdwijnen om plaats te maken voor een elektronische versie, al dan niet oprolbaar. Iedere dag gebeurt er wel iets dat het vermelden waard is en dat de krant ‘haalt’. Soms gebeuren er heel spannende dingen, waarbij levens op het spel staan. Dan sta je met trillende benen verslag te doen of foto’s te maken. Het gebeurt maar al te vaak dat een journalist het leven laat, zoals in oorlogsgebieden of bij ernstige rellen. Het zal je maar gebeuren. Voor een plaatselijke journalist is het vaak minder spannend. O jawel, er gebeuren wel eens lokale rampen. Soms ook wel eens dat daarbij slachtoffers vallen. Maar meestal is het leuk nieuws, en hebben de berichten een groot knuffelgehalte. Ook de lezers denken wel eens mee, en roepen je als er iets leuks gebeurt. En dat kan zomaar een nest jonge eenden zijn die in de winter wordt uitgebroeid. Of er gebeurt iets in de eigen woonkamer en roept er iemand: “Dat mag wel in de krant!”, meestal met een ondertoon. Laatst gebeurde er iets bij een gezin aan tafel. Een van de kinderen heeft blijkbaar dagelijks een gevecht met het voorgezette bord met eten. Als dan op een goede dag het bord leeg is, roept papa: “dat mag wel in de krant!”, en in zijn enthousiasme pakt hij spontaan de telefoon en draait het nummer van de Oegstgeester Courant, maar plots bedenkt hij zich en legt snel de telefoon weer neer. Je kunt namelijk ook overdrijven. Groot was de verrassing toen het gezin werd teruggebeld door de redactrice van de Oegstgeester Courant met de vraag: “Wat kan ik voor u doen?”. Hahaha, dat mag wel in de krant! Misschien iets voor een nieuwe rubriek?
Wil van Elk
23 november 2011
Al jaren is het een punt van discussie. Wanneer mag je mistlampen aanzetten. Je zou denken dat als je slecht zicht hebt, of overige verkeersdeelnemers kunnen jou moeilijk zien, dan moet je jouw lichten aanpassen door meer licht in te zetten. Maar nee, dat is aan regels gebonden. Voor sommige punten is dat maar goed ook, want anders zou iemand die bang is in het donker iedereen verblinden met een overdosis aan licht. Ik vraag mij af hoe dat moet als we straks sneller kunnen dan het licht. Gelukkig staat dat project nog in de kinderschoenen. En dan bedoel ik niet de schoenen die tijdens de Sinterklaas gezet kunnen worden in Snackbar Het Haasje! Nu het de laatste dagen behoorlijk mistig is, valt het op dat er verkeer is waarvan de lichten uit staan, terwijl er anderen juist licht bijschakelen door hun mistlampen aan te zetten. Ik heb een auto uit de vorige eeuw waarvan de verlichting aan gaat zodra de contactsleutel wordt omgedraaid. Die kun je dus niet vergeten! Op televisie werd uitgelegd wanneer je mistlampen mag gebruiken. Voor bij minder dan tweehonderd meter zicht, en achter bij minder dan vijftig meter. Hoe je dat kunt bepalen? Nou, simpel. Ze lieten iemand vooruit lopen, en op het moment dat de bestuurder van de auto hem niet meer kon zien, liet hij hem terug lopen en stoppen zodra hij weer zichtbaar was. Die persoon moest toen aangeven hoever hij was verwijderd van het voertuig. Sjonge, best omslachtig! Ik gok het maar een beetje, lijkt mij simpeler. Overigens lijken mistlampen achter vaak wel op remlichten, en dat is dan weer verwarrend. Ze vertelden er wel bij dat teveel licht beter is dan geen licht. En toen er maandagavond een bromfiets zonder licht uit de mist tevoorschijn floepte, kon ik dat alleen maar beamen.
Wil van Elk
30 november 2011
Je zou het niet zeggen, maar deze week begint de winter. Niet met sneeuw en ijs, maar slechts op papier. Toch is het verstandig om je warm aan te kleden. Je ziet aan de verloren handschoenen dat ze maar al te vaak onderweg worden uitgedaan omdat het nog niet koud genoeg is. Dit proces gaat de hele winter door. Wellicht een leuke klus voor iemand die geen werkt heeft en zich te pletter verveelt. Overdag lekker wandelen door Oegstgeest en de verloren handschoenen oprapen, noteren waar ze zijn gevonden, en dan ’s avonds in nog meer verloren uurtjes de gegevens op Internet zetten met eventueel een digitale foto erbij. Je hoeft daarbij het wiel niet uit te vinden wan het idee is niet nieuw en zelfs mensen die hun handschoenen hebben verloren kunnen dit melden. Kijk maar op Internet op de pagina http://www.handschoenverloren.nl/. Degene die de handschoen oppakt kan overigens het beste handschoenen dragen, want met dat natte-neuzen-weer worden ze maar al te vaak ergens anders voor gebruikt. Een fris klusje, tenminste, als het nog winter wil worden!
Wil van Elk
7 december 2011
Keurig om twaalf uur ging het oefenalarm af op de eerste maandag van de maand. Het leek er dit keer even op dat het een weerswaarschuwing was, want binnen een uur ging het hagelen. Kinderen die op weg waren naar school begonnen hard te gillen en namen een spurt om snel te kunnen schuilen voor de venijnige witte korrels. Met die stevige wind kwamen ze extra hard aan. Als je het nog niet wist: het is eindelijk winter. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat het hebben van winterbanden best een goed idee is, en ben dus nog steeds op zoek naar een setje. Eigenlijk kun je als autobranche het niet meer verkopen om een auto te leveren zonder extra een set winterbanden. Eigenlijk kan ik mij eigenlijk niet eens herinneren dat wij het er in de vorige eeuw ooit over hebben gehad, laat staan dat je een setje kocht. Wel hoorde je van wintersporters dat ze verplicht sneeuwkettingen meenamen op wintersport. Door het lang uitblijven van winterse weeromstandigheden hoorde je nauwelijks iets over strooizout. Ik ben benieuwd of de voorraden deze winter toereikend zijn. De gemeente vermeldt in ieder geval dat er ook in Nieuw Rhijngeest indien nodig wordt gestrooid en dat je zelf strooizout kunt halen bij de gemeentewerf aan de Haarlemmerstraatweg. Je moet wel zelf verpakkingsmateriaal meenemen. We zijn nog niet zover als met de gratis compost die keurig in zakken wordt geleverd. Overigens, binnenkort ga ik eens praten met mijn fietsenmaker. Het schijnt namelijk dat er prima winterbanden zijn voor fietsen.
Wil van ElkOegstgeestigheid
14 december 2011
Bouwprojecten worden steeds kleurrijker. Nog niet eens door de veelzijdigheid van de ontwerpen, maar meer door het afschermen van de steigers met steigernetten waardoor de bouwvakkers beschut kunnen werken. Ook kan er minder rotzooi op straat vallen en werkt de verbouwing minder storend in het straatbeeld. Geluidsdicht wordt het er echter niet van, zodat de geluiden van machines en radio’s net zo hard blijven klinken. Die levendigheid blijft. De witte doeken beginnen blijkbaar een beetje saai te worden want je ziet steeds vaker een bonte collectie van netten, zelfs al bedrukt met een logo van het bedrijf dat de werkzaamheden achter het net uitvoert. Bij Rivierduinen was het receptiegebouw een tijdje terug fel oranje gekleurd door deze netten. Echt onopvallend kun je dat niet noemen. Groen komt vaker voor, een logische keuze. Maar als je echt wil opvallen met je verbouwing, dan kies je voor een opvallende kleur. Het bankgebouw aan de Lijtweg kun je dan ook zeker niet saai noemen, zo kleurrijk verstopt achter een paars doek. Ik had er eurotekens op laten drukken!
Wil van Elk
21 december 2011
Dit is alweer de laatste column van het jaar, want volgende week verschijnt het jaaroverzicht. Deze Oegstgeestigheid moet u dan maar volgende week nog een keer lezen. Ook dan is het gratis. Volgend jaar beginnen we weer met een frisse start. Ik maak er nog geen plannen voor want echt een goede helderziende ben ik namelijk niet. Alleen het milieubeheer zal niet aan de orde komen. Niet omdat ik dat niet belangrijk vind, maar omdat het van de baan is. Ik las namelijk dat de milieudienst straks niet meer bestaat. In een persbericht stond dat dit is veranderd in Omgevingsdienst West-Holland. Blijkbaar was het toverwoord milieu niet meer dekkend genoeg voor wat het moet uitstralen. De Omgevingsdienst staat voor veiligheid, duurzaamheid en een verbetering van de leefomgeving en let er vooral op dat regels uit de Wet Milieubeheer worden nageleefd in de breedste zin van het woord. Aha, het milieu, dat komt toch weer om de hoek kijken. Het is goed om te weten dat er mensen zijn die er op letten dat overlast door geluid, luchtverontreiniging en geur, zoals ze dat zelf zo mooi omschrijven, beperkt blijft. Let op, voor je het weet word je berispt door een ‘omgevingsambtenaar’ als je luidruchtig een vieze geur verspreidt. Bedenk zelf maar hoe je dat kunt voorkomen.
Wil van Elk